آتيش چهارشنبه سوري

http://vimeo.com/10002891

http://vimeo.com/10002891

تجربه 22بهمن - پيام به نسل قيام فراخوان به قيام در چهارشنبهسورى

-

مسعود رجوي - رهبر مقاومت ايران

 

سلام و صد آفرين به نسل قيام،
به رزم آوران ارتش بزرگ آزادى و انقلاب دموكراتيك مردم ايران،

از عاشورا در 6دى تا 22بهمن، خامنهاى و رژيم ولايت، در جميع جهات و در تماميت، در سركوب و در خباثت، سنگ تمام گذاشتند. يكماه و نيم نقشه كشيدند، توطئه چيدند و برنامه ريختند. به تيغكشى و تهديد و به جنجال و هياهو پرداختند. لشكر و عسكر و بسيجى آوردند. با هزاران اتوبوس، از دورافتادهترين روستاها به «سانديس صلواتى» (!) فراخواندند. نيروهاى سركوبگر خود را لايه به لايه در همه جا چيدند. كار را به دست سپاه پاسداران سپردند و تلاش كردند كمترين شكافى براى شعله كشيدن قيام باقى نگذارند. همه ارتباطات را هم بىرودربايستى و بدون كمترين محذور قطع كردند و حتى به اندك خبرنگاران دست چين شده هم اجازه ندادند از جايشان در جايگاه مخصوص خبرنگاران در مراسم نمايشى حكومت تكان بخورند. اينها را همه مىدانند و به چشم ديدهاند و لازم به طول و تفصيل نيست.
اگر چنين نمىكردند، و اگر در آينده همچنين نكنند، خطر سرنگونى با قيام تودهاى جدى مى‌شود.

***

 

-احمدى مقدم سركرده نيروى انتظامى رژيم-هشدار جدى:
«ما ديگه، دوره مدارا تموم شد، چند دفعه هم گفتيم، مث اينكه به شوخى گرفتن، هركسى در اينگونه تظاهرات شركت بكنه و كارهاى تخريبى و ساختار شكن بده، قطعا مدارا نميشه، برخورد شديدتر از اين دفعه خواهد بود، و برخورد قضايى هم شديدتر خواهد بود، حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًً اين رو خواهيد ديد» (تلويزيون رژيم- 9دى88).

-پاسدار نجار وزير كشور-برخورد قاطع با فتنهگران:
«ما به پليس دستور داديم، از اين به بعد، هيچ مدارايى رو نكنه، اگر كسى بهصورت تجمع ظاهر بشه، بخواد با اغتشاشگران همراهى بكنه، با قاطعيت، پليس دستگير مىكنه و برخورد مى‌كنه، برخورد هم روشنه، . محارب هستند، تكليف محارب هم كاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًً امروز روشن هست، ما اين اتمام حجت رو داريم مىكنيم» (تلويزيون رژيم–13دى88).

-على لاريجانى رئيس مجلس ارتجاع:
«و با هيچ‌كس مماشات نخواهيم كرد، مجلس شوراى اسلامى از مسئولين امنيتى دولت، اعم از وزارت كشور و اطلاعات و قوه قضاييه مى‌خواهد اينگونه افراد هتاك نسبت به ساحت دين را دستگير و با چنين افراد ضدانقلابى، بدون هيچ ملاحظه، اشد مجازات را جارى نمايند» (تلويزيون رژيم-8دى88).

-دژخيم جعفرى دادستان رژيم –برخورد قاطع با حرمت شكنان:
«به خانوادهها مؤكد تأ كيد مىكنم يك بار ديگر شر كت در تجمعات ضدانقلابى نظير روز جمعه روز عاشورا كاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًً به اين بهانهها مردوده و هرگونه شركت در تظاهرات ضدانقلابى مشابه به موجب قوانين جرم امنيتى تلقى مىشه و اينها بازداشت خواهند شد حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًً پروندهاشون به دادگاه ارسا ل خواهد شد و به سزاى اعمالشون خواهند رسيد» (تلويزيون رژيم-8دى88).

-صادق لاريجانى رئيس قوهقضائيه آخوندها:
«دستگاه قضايى در انجام وظايف خودش انشاالله هيچ كوتاهى نخواهد كرد» (تلويزيون رژيم -13دى88).

-دژخيم رئيسى معاون اول قوه قضاييه –برخورد قاطع با اغتشاشگران:
«ما به هيچ عنوان در مقابل اغتشاشگران و در مقابل اين متخلفين و متجاسرين به قانون و در كسانى كه امنيت مردم را به خطر بيندازند كوچكترين اغماض نخواهيم كرد» (تلويزيون رژيم-12بهمن 88).

-آخوند مصلحى وزير اطلاعات رژيم:
«سران اين مجموعهها در واقع شناسايى شدهاند، بعضاً هم دستگير شدهاند، و ديگه منتظر اين هستيم كه انشاالله دستگاه قضايى برخورد قاطع و محكمى رو با اينها داشته باشه» (تلويزيون رژيم- 10دى88).

-آخوند علم الهدى عضو خبرگان ارتجاع و امام جمعه رژيم در مشهد:
«حركت روز عاشورا دقيقاً حركت محاربه بود. حركت روز عاشورا فرماندهش منافقين بودند، چون شعارهايى كه منافقين روى سايتشون از 16آذر گذاشتند، آشوبگران عاشورا اون شعارهاى منافقينو سر دادند، پس اينها دستيار منافقين بودند، فرمانده حركت روز عاشورا منافقين بودند» (تلويزيون رژيم- 9دى88).

-آخوند احمد خاتمى عضو هيأت رئيسه خبرگان ارتجاع و امام جمعه تهران:
«حساب بغا، حساب محاربين، حساب اينها از حساب مردم جدا است، قانون تكليف با اونها رو مشخص كرده» (تلويزيون رژيم -3دى88).

-اطلاعيه وزارت اطلاعات:
«وزارت اطلاعات اطلاعيه داده كه فتنهگران در فرصت محدود باقى مانده، راهشان رو از ضدانقلاب و منافقين جدا كنند والا بدون هيچ‌گونه مماشاتى با اونها برخورد قانونى ميشه» (تلويزيون رژيم-10دى88).

- حكم اعدام براى 9 آشوبگر ديگر:
«دو نفر از عوامل آشوبهاى اخير به جرم محاربه امروز بهدار مجازات آويخته شدند» (تلويزيون رژيم-8دى88).
«دو نفر از متهمان به محاربه، 3نفر به محاربه و افساد فىالارض».

-دژخيم صلواتى قاضى رژيم:
«اتهامات شما داير بر محاربه از طريق هوادارى، ارتباط و همكارى عالمانه و عامدانه و موثربا گروهك تروريستى منافقين» (تلويزيون رژيم -28دى88).

-وزارت اطلاعات:
«وز ارت اطلاعات هم اعلام كرد كه بيش از 10نفر از اعضاى كد دار ضدانقلاب دستگير شدند» (تلويزيون رژيم -8دى88).

-دژخيم جعفرى دادستان رژيم–اعدام آشوبگران:
«9نفرديگر هم براى آنها حكم اعدام صادر شده كه 5نفر مربوط به روز عاشورا بوده» (تلويزيون رژيم-8بهمن88).

-ائمه جمعه با كفن:
«ائمه جمعه استان با كفن اومدند كفن ما روى سر ما» (تلويزيون رژيم-8بهمن88).

***

اما بهرغم همه اينها، خوشا كه پيشتازان جبهه خلق و مردم ايران، نسل قيام و خط سرخ سرنگونى، با الهام از پيامبر جاودان آزادى، همان نداى هيهات منّاالذله، به‌پا خاستند و در راستاى انقلاب دموكراتيك مردم ايران عليه تماميت رژيم ضدبشرى:
- باز هم تصاوير منحوس را به‌زير كشيدند.
-باز هم «پيرهن چاك و غزل خوان و صراحى در دست» اشرفنشان پاى به ميدان گذاشتند.
-باز هم فرياد آزادى و «مرگ بر ديكتاتور» سر دادند.
-باز هم فرياد زدند: «آزادى انديشه با اين نظام نميشه»
-باز هم اعلام كردند: «بسيجى لعنتى تو دشمن ملتى»
و مهمتر از همه با وادادگان و تسليم طلبان در جبهه ولايت، مرزبندى كردند و خروشيدند:
«كشته نداديم كه سازش كنيم، رهبر قاتل رو ستايش كنيم».
جان كلام در همين جاست. جان مايهيى كه به‌سوى ارتش بزرگ آزادى مردم ايران راه مى‌گشايد و استراتژى قيام و سرنگونى را به ثمر مىنشاند.

***

خامنهاى ديشب با عمامه خود گردو مىشكست!
ذوق كرده بود كه از 22بهمن و قيمت بسيار سنگينتر و عواقب بسيار بيشترى كه مى‌توانست داشته باشد، به مدد پاسدار و بسيجى و «سانديسى» و آنان كه بىواسطه يا با واسطه «موج سبز» را قربانى و به تنور ولايت سپردند، فعلاً جان به‌در برده است.

ولىفقيه ارتجاع، از حمايت و «حضور دهها ميليون انسان بصير و پرانگيزه» به‌سود خودش و رژيم نامشروع ولايتفقيه دَم زد. در حالى‌كه 8ماه است قاچ زين را چسبيده، هواى سوار كارى هم به سرش زد و از «معاندان و فريب‌خوردگان داخلى» كه «رياكارانه دم از ”مردم“ مى‌زنند»، خواست به «صراط مستقيم» ولايت و راه امام دجاليت باز گردند. از «چند دولت متكبّر و زورگو» هم خواست «از خواب غفلت» بيدار شوند و از «تلاش براى سيطره» بر اين رژيم و تغيير آن دستبردارند.

مهمتر اينكه به «دوستان و دشمنان» خود خاطرنشان كرد كه «تصميم خود را گرفته است» و كوتاه نخواهد آمد. هم‌چنان‌كه چهار سال پيش هم گفته بود، خودش خوب مى‌داند كه «هرگونه عقبنشينى در مقطع كنونى زنجيره تمام نشدنى از فشارها و عقبنشينيهاى ديگر را به‌دنبال خواهد داشت. بنابراين راه غيرقابل برگشت است». (23اسفند 1384).
فقط مىمانَد اين‌كه، با حمايت و «حضور دهها ميليون انسان بصير» در رژيم ولايت، چرا انتخابات آزاد را نمىپذيرد؟
چرا اين‌قدر «محارب» دارد «اگر چه در شاخه نظامى شركت نداشته باشند».
چرا ارتباطات آزاد را بر نمى‌تابد؟ چرا با خبرنگاران و مطبوعات آزاد، دشمنى دارد؟ «دهها ميليون انسان بصير» چه نيازى به كهريزك و اوين و قانون قصاص ضدبشرى و بريدن دست راست و پاى چپ و پرتاب از بلندى دارند؟

خامنهاى البته هيچ اشارهيى به شكست مفتضحانه رژيم در گردآورى جمعيت در ميدان آزادى و فضاحتهايى كه در تصاوير منتشر شده از سوى خبرگزارى مهر آخوندى هم به خوبى پيداست، نكرد. اصلا و ابداً به روى خودش هم نياورد كه آمار جمعيت بسا كمتر وپايينتر از سالهاى گذشته بود. بر خلاف هر سال از راهپيمايى در خيابان آزادى و ديگر نقاط هم خبرى نبود. آن‌قدر كه توجه ماهواره گوگل هم به كثرت حيرتآور اتوبوسها جلب شد. در عين حال معلوم نبود كه سرنشينان هزاران اتوبوس به كجا رفتهاند كه رژيم نتوانست حداقل ميدان آزادى را پركند؟
به نظر مىرسد كه رژيم اين نيروها را در خيابانها چيده و به سركوب قيام اختصاص داده است.
***
ترديدى نيست كه رژيم از ترس قيام و سرنگونى و آنچه در عاشورا شعلهور شد، حداكثر توان سركوبگرى خود را قبل از 22بهمن و در روز 22بهمن بهكار گرفت. به‌عنوان مثال، در روزهاى قبل، تا آن‌جا كه مى‌توانستند، فعالان شناخته شده و عناصر كليدى و گرداننده تظاهرات را كه قبلاً شناسايى شده بودند، دستگير كردند تا موتور محرك تظاهرات از كار بيفتد. از40روز پيش، اطلاعات سپاه و بسيج و انتظامى، تدريجاً اسامى و مشخصات بيش از 5000 مخالف فعال را در محلات مختلف تهران وارد بانكهاى اطلاعاتى خود كرده بودند.

پستهاى ايست و بازرسى و حملههاى ناگهانى به خانهها و مغازهها و دانشگاهها همراه با رواج دادن شايعات به شدت افزايش يافت.
كنترل وروديهاى تهران و دستگيرى و بازداشتهاى موقت را براى ممانعت از ورود افراد و نيروها از شهرستانها به تهران قوياً افزايش دادند.
از يك هفته قبل از 22بهمن، طرح جنگ روانى براى ايجاد ترس و وحشت در بين مردم، به اجرا گذاشته شد. از جمله با اعلام دستگير شدن نفراتى كه قبلاً از آنها عكس گرفته شده، به فضاى ترس دامن زدند و با نصب دوربينهاى مداربسته بهصورت علنى در ميدانهاى شهر به ايجاد فضاى رعب و وحشت افزودند.

***

آخرين هماهنگى‌ها روز 21بهمن نزد خامنهاى و سپس در يك جلسه اجرايى با حضور سركردگان سپاه پاسداران و نيروى انتظامى و بسيج انجام شد. هدف، عملياتى كردن طرح تقسيم و بلوك بندى تهران بود:
- مسئوليت به‌طور متمركز به سپاه پاسداران محول گرديد. ستاد عملياتى سركوب در قرارگاه موسوم به ثارالله تحت فرماندهى و نظارت پاسدار جعفرى، سركرده سپاه پاسداران مستقر بود.

-بلوك بندى ميدان آزادى را همين ستاد انجام داد و بخش قابل توجهى از نيروهاى سپاه ماموريت پيدا كردند با لباس شخصى در ميدان آزادى حاضر شوند. آنها با پاشيدن اسپرى رنگ، اقدام به علامت‌گذارى و سپس دستگيرى عناصر فعال مىكردند.
- امنيت و برقرارى نظم در ميدان آزادى، برعهده نيروهاى سپاه ضدسيدالشهدا قرار گرفت. قرار بر اين شد به كمك بسيج، چندين لايه نيرو، مانع نزديك شدن معترضين به ميدان آزادى شوند و اگر مردم نزديك شدند، به شدت با آنها برخورد شود.

- ازخيابان نواب به سمت شرق دردست سپاه ضدمحمد به سركردگى پاسدار حسين همدانى و از نواب به سمت غرب در دست سپاه ضدسيدالشهدا به سركردگى پاسدار على فضلى قرار گرفت.
-علاوه بر سپاه حفاظتى روح الله، پاسدار همدانى نيز در چهار راه مصدق (وليعصر) در نزديكى مقر خامنهاى مستقر گرديد و چهارگردان سپاه، ميدان انقلاب و اطراف آن را فرا گرفتند. يك تيپ ديگر از نيروهاى پاسدار همدانى در مناطق اطراف گسترش يافت و در برخى خيابانها با لباس شخصى مستقر گرديد.

- گردانهاى بسيج همراه با بسيجيان تقويتى قزوين و كرج و شهريار در مناطق حساس و در مساجد و مدارس تهران آماده عمليات شدند.
- «بسيج مستضعفين» به سركردگى دژخيم محمدرضا نقدى، ماموريت كنترل و امنيت و شناسايى معترضين در سطح شهر را به‌عهده داشت.
- سپاه و بسيج، علاوه بر انبوه موتورسواران با لباس نظامى، تعداد زيادى موتورسوار و نفر پياده با لباس شخصى بهراه انداختند .
- يگان ويژه نيروى انتظامى و تيپ ضداغتشاش و نيروهاى ناحيه انتظامى تهران بزرگ تحت امر سپاه پاسداران قرار گرفتند.
- نيروى زمينى وهوايى ارتش و دواير مختلف ستاد ارتش موظف بودند، همراه با خانوادههايشان در تظاهرات شركت كنند.

در روز 22بهمن در مجموع حدود 70هزار نيروى مسلح، تهران بزرگ را به اشغال درآوردند. اين نيروها شامل6 تيپ رزمى از سپاه ضدمحمد و سپاه ضدسيدالشهدا همراه با نيروهاى سپاه ضدعلى بن ابيطالب و سپاه حفاظتى روح الله و چند گردان تقويتى (15هزار نفر)، 4 تيپ نيروى انتظامى از يكانهاى ويژه و ضداغتشاش (6هزار نفر)، نيروهاى 92كلانترى و پاسگاههاى نيروى انتظامى (5هزار نفر)، مزدوران مسلح اطلاعات (4هزار نفر) و 200 گردان بسيج (40هزار نفر) بود. 50 گردان از اين 200 گردان از ساير شهرها آورده شده بودند. نيروهاى بسيج براى كنترل وضعيت، تقريباً در هر 50 متر در خيابان آزادى دكّههايى تحت عنوان نمايشگاه عكس و كتاب از جنگ و انقلاب ضدسلطنتى داير كرده بودند كه در حقيقت محل تجمع آنها بود.

عنصر جديد در سركوب قيام 22بهمن، بهكار افتادن ابزار اصلى اعمال حاكميت رژيم ولايتفقيه در اين ابعاد و بهخصوص تمركز و يكسويه كردن امر سركوب در سپاه پاسداران بود. بسيج ضدمردمى نيز از دو سال پيش كه خيزشها، از زمان برخاستن خبر مى‌داد، در تغيير سازماندهى سپاه، يا در سپاه تحليل رفت يا تحت عنوان «سازمان بسيج مستضعفين» جنبى نيروى زمينى سپاه گرديد.

در مهرماه 86 سركرده جديد سپاه پاسداران ارتجاع، استراتژى جديد سپاه را در تركيب با بسيج ضدمردمى «مقابله با تهديدهاى داخلى» اعلام كرد «تا بتواند در برابر تهديدات سياسى، اجتماعى و امنيتى دشمنان، به درستى وارد عمل شود». پاسدار جعفرى گفت: «بنابه تشخيص رهبر جمهورى اسلامى، استراتژى سپاه با گذشته فرق کرده بدين ترتيب كه ماموريت اصلى سپاه در حال حاضر مقابله با تهديدهاى داخلى است و سپس در صورت تهديد نظامى خارجى، سپاه به كمک ارتش خواهد شتافت» (بى‌بى‌سى-7مهر86).

وى افزود «ماموريت اصلى سپاه در شرايط كنونى توجه به ماموريتهاى بسيج است و ماموريت بسيج با توجه به فرامين فرمانده معظم كل قوا، نيمى از ماموريت سپاه است به همين دليل بايد سازوكار پرداختن به اين ماموريت نيز فراهم شود»

***

اما تا اين‌جا، يعنى تا جايى كه به سپاه پاسداران برمى‌گردد و پاى سپاه پاسداران ارتجاع به‌عنوان نگهبان و پاسدار اصلى ولايتفقيه به ميان مىآيد، چيز عجيب و نوظهورى نيست و سابقه سى ساله دارد.
27سال پيش در جمعبندى نخستين سال مقاومت گفته بوديم كه اين رژيم يك «ديكتاتورى نظامى -پليسى مبتنى و متكى بر سپاه پاسداران ارتجاع» است.
در روز 4اسفند 1357 يعنى12روز پس از پيروزى انقلاب ضدسلطنتى نيز، در نخستين موضعگيرى در دانشگاه تهران، اعلام كرديم كه اين «پاسداران»، نهايتا «شكارچى» انقلاب و انقلابيون و جامعه ما خواهند شد. خمينى هم بعدها ‌گفت «اگر سپاه نبود، كشور هم نبود».
در بهمن 1377 نيز وقتى كه آخوند خاتمى در مسند رياست جمهورى ارتجاع دم از اصلاحات مى‌زد، و دود و دم اصلاحات ميان‌تهى، بسيارى چشمها را نابينا و بسيارى گوشها را كر كرده بود، در سالگرد انقلاب ضدسلطنتى باز هم گفتيم كه: «ديكتاتورى ولايت‌فقيه يك ديكتاتورى نظامى‌-‌پليسى است. سپاه پاسداران ابزار حفظ نظام ولايت ‌فقيه است و اين رژيم عمدتاً به آن متكى است. سپاه ارگان محورى اعمال قهر و سركوب نظامى است. اما ديناميسم وموتور محرك ‌سپاه يعنى روح حاكم بر‌آن، صدور ارتجاع و جنگطلبى مبتنى بر‌نظريه ولايت جهانشمول است».

از اين‌رو تا آن‌جا كه به سپاه پاسداران مربوط مى‌شود، هم‌چنان‌كه در پيام قيام عاشورا، و قبل از آن در 30خرداد امسال، و قبلتر از آن در آبان سال 86، و هميشه گفتهايم، فقط تكرار مىكنم كه جواب در ارتش آزادىست و «وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران» است.

***

«بيچاره خامنهاى كه اواخر دوران شاه و حكومت نظامى ازهارى را به‌ياد دارد، خوب مى‌داند كه آتش گشودن و سركوب گسترده چه ضررها و خطراتى به‌دنبال دارد. در يك كلام سرنگونى را قوياً تسريع مى‌كند.
بنابراين هم‌چنان‌كه امسال در 30خرداد به عرض رساندم بايد تكرار نمود كه: «اگرناپرهيزى نموديد و هوا بَرتان داشت و در مدلهاى پاسدار نشان احمدىنژادى پيش رفتيد، اگر هم‌چنانكه در سر داريد، به تصفيههاى بزرگ و به سركوب هر چه بيشتر و به كشتار براى جلوگيرى از قيام روى آورديد، وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران» (8دى88).

***

«رژيم پوسيده آخوندى دو راه بيشتر ندارد:
يا عقب بنشيند و جامهاى زهر زنجيره‌يى را يكى پس از ديگرى سر بكشد تا بالمال طلسم اختناق درهم بشكند.
يا با انقباض و ميليتاريسم هر چه بيشتر، به پيشروى و ماجراجويى رو بياورد تا ضربات و عواقب بعدى آن را تحمل كند.
لكن تا آن‌جا كه به ما مربوط مى‌شود، گفته‌ايم و تكرار مى‌كنيم كه مى‌خواهيم رژيم هر‌چه سريعتر پس بنشيند، هر چند كه اين فرض بسيار بعيد به‌نظر مى‌رسد، اما در اين‌صورت قيمت هر چه كمترى مى‌پردازيم. از اين‌رو، با قطع و يقين مى‌گوييم: بفرماييد عقب بنشينيد، خواهش مى‌كنيم عقب بنشينيد و واپس بتمرگيد! در اين‌صورت مردم ايران و جوانان مبارز و مجاهد اين ميهن، خوب مى‌دانند شما را با ارتش قيام، چگونه جارو كنند و به زباله‌دان تاريخ بريزند!

اما اگر ناپرهيزى نموديد و به اميد اين‌كه جنگ زمينى امكانپذير نيست و نيروى زمينى در كار نخواهد بود، هوا بَرتان داشت و در مدلهاى پاسدار‌نشان احمدى‌نژادى پيش رفتيد، اگر هم‌چنان‌كه در سر داريد، به تصفيه‌هاى بزرگ و به سركوب هر چه بيشتر و به كشتار براى جلوگيرى از قيام روى آورديد، وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران…» (7آبان86).

***

غلظت نظامى و بسيج نيرويى البته جاى خود را دارد. اما در تحليل مشخص از قيام 22بهمن، بايد ببينيم كه آيا اين عامل مى‌تواند همه چيز را توضيح بدهد. آيا سقف ظرفيت قيام در تهران و ديگر شهرهاى ميهنمان همين بود يا مىتوانست بسا بالاتر باشد؟
اگر تفاوت 22بهمن با روز عاشورا فقط در غلظت نظامى و بسيج نيرويى است، حرفى نيست و جواب ما هم از پيش روشن است و آن را در فرداى عاشورا هم گفته بوديم. گفته بوديم:
«زنده باد ارتش آزادى!
زنده باد انقلاب دموكراتيك مردم ايران!
زنده باد ارتش بزرگ آزادى مردم ايران!
ارتشى كه در سراسر ميهن براى آزادى به‌پا خاسته، هرچند كه مانند مجاهدان اشرف بىسلاح است. اما با دست خالى هم نشان داد كه تا كجا مى‌توان و بايد بر فرق رژيم كوبيد» (8دى88).

***

اكنون بگذاريد كمى به عقب برگرديم و من آنچه را يك‌هفته قبل از قيام عاشورا گفتم يادآورى كنم. گوش كنيد:
مهمترين موضوعى كه سر باز كرد، 13آبان شروعش بود، 16آذر، ديگر بيرون ريخت. فوران كرد. نه فقط ما، ديگر همه در دنيا گفتند. البته دانشجويان زنجير گسستند. در روزهاى قبلش، مىگفتند و پرهيز مىدادند از ساختارشكنى. ساختارشكنى نشه. نرسه به اونجايى كه رسيد. اما مردم بهخصوص دانشجوهابى‌خيال!

در ششمين ماه قيام آن هم بعد از 13آبان، ديگر تصويرها را خودتون ديديد. انگار همان كارهايى كه با هاموى در اشرف مىكردند در يزد داشتند مىكردند. تازه اين در حالى بود كه رژيم واقعاً خودش را خفه كرده بود كه همه وسايل ارتباطى و مخابره كردن و عكس و فيلم و تلفن و فلان و اينها را بسته بود. رسماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً هم گفته بود.

حالا موضوع چيه؟
تحليلگران مسألهشون اين بود كه يك وقت مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً چپروى نشه، كه رژيم سركوب كنه. يك وقت اين دانشجويان و خلق قهرمان تندروى نكنند.
بابا جمع كنيد اين بحثهاى چپروى و راستروى را سرقيام! اين دام است!. واقعاً افراد گرفتارش بودندها! واقعاً مسأله بود.
اين موضوع انحرافى است. صورت مسأله در قيام كه الان چپروى و راستروى نيست.
اين صورت مسأله، مال كسى است كه گمان مىكند مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً اگر چپروى نكند، حالا چه چيزهايى به دست مى آورد. يعنى كه گويا نگرانيش از اين است كه يه وقت چپروى بكنه، يك وقت دانشجوها بيش از حد شلوغ كنند، يك وقت عكسهاى ياروها رو آتش بزنند، يك وقت در دانشگاه را بكَنَند، ولىفقيه عصبانى مىشه، بعد سركوب مىكنه، بعد به عقب مىريم ما!
مگر صورت مسأله چپروى دانشجوهاست؟!
اگر خامنهاى مىتوانست، حتماًًًًًًًًًًًًًًًًً هر كارى كه مىتونست مىكرد. تيغش بيشتر از اين نمىبرد.
اگر مىتونست اين يكى و اون يكى رو مىگرفت. به ضررشه كه نمىگيره، نه اين‌كه لطف كرده باشه. اگر بهسودش بود رگبار باز مىكرد. به ضررشه، به ضررشه.

تهديد كه چپروى نيست. اگر مىخواهيد به اين زبان بگيد، از قضا تهديد راست رويه.
ما كه نمىتونيم بريم كثافت و دنائت رژيم رو رويش ماله بكشيم و بگيم نه، ما هم ساختارشكنى نمىكنيم.
چنين خبرى نيست! اگر كانون استراتژيكى نبرد جلو تودهها حركت نكنه، اگر پيشاهنگ انقلابى، پيشتاز انقلابى، در كانون استراتژيكى نبرد (كه قيمتش را هم داده)، دست كم يك گام جلو نباشد، آخر پس چه راهنمايى؟ و چه رهبرى؟

حالا اين را داشته باشيد. قيام رسيده است به نقطه راديكال شدن. شعارش ميگه: «مرگ بر اصل ولايتفقيه». شعار «مرگ بر اصل ولايتفقيه» مىدهد، مثل روز پنج مهر كه مجاهدين با شهداشون گفتند: «شاه سلطان ولايت»، «شاه سلطان خمينى، مرگت فرارسيده».

در همين نشستها شاهد بوديم كه يكى از برادران خودمان آمد و شهادت داد كه خودش دراوين شاهد اعدامها بوده كه تا صبح روز بعد نمىدونم 1800 تا اعدام شد. الان عدد دقيق يادم نيست. شاهد، همين‌جاست و درسالن نشسته. بسيارى از شما هم شاهد بوديد.
حالا اين بخارات متراكم، اين انبار باروت بهمحض اين‌كه اين شكاف را پيدا كرده، داردمىزند بيرون.
اين كه خامنهاى شليك نمىكند، بهخاطر من و شما نيست. بهخاطر اين است كه به ضررش مىشود، بدتر مىشود، راديكالتر مى كند،
نتيجه: اقا، موضوع رهبرى قيامه. خلاصهاش اينه.
در سال 56 هم همين بود. در سال 57 هم همين بود. وقتى كه رژيمى دارد واژگون مىشود، موضوع آلترناتيو و رهبرى است. خيلى هم جديست. صورت مسأله قيام اينه. نه چپروى و راستروى.

اول، خب موضوع انتخابات بود، درست. بعد اين موضوع رفت كنار. موضوع اصلى رو آمد.
موضوع كانونى كه بيرون زده است، موضوع رهبرى است.
حالا قيام رسيده به اين درجه از عمق، راديكاليزاسيون، تعميق. حرفش چيست؟ مى گويد: مرگ بر اصل ولايتفقيه. عكس خامنهاى را مى گذارد وسط لگدمال مىكند و آتش مىزند. مىگويد مرگ بر ديكتاتور، مرگ بر خامنهاى. مثل زمان شاه، ديگر دعوا با نمىدونم نخستوزير هويدا نيست!
موضوع رهبرى يعنى چى؟ يعنى آقا به كدام سمت مىخواهى ببرى؟
فرض كنيد شما راننده يك ماشين هستيد. در كدام جاده مىخواهى بروى؟ كدوم مسير؟ آدرست كجاست؟ آدرس بده ببينم. كجا مىخواهى بروى؟
نتيجه! موضوع جدىيى كه سر برداشته موضوع رهبرى است كه به كدام سمت مىخواهى ببرى؟ مىخواهى بروى بگويى كه هدف اينست كه موسوى بشود رئيسجمهور
آقا هدف اينست؟ يا هدف جمع كردن اين رژيم و سرنگونى است؟
ملاحظه مىكنيد كه موضوع رهبرى قيام شعله مىكشد.
توده مردم و آنهايى كه صف مقدم هستند، دانشجوهايى كه در ايران هميشه درصف مقدم بودهاند، مىگويند مرگ بر اصل ولايتفقيه. ولى آنها مى گويند ساختارشكنى نكنيد.
ما چه گفتيم؟ گفتم راه و مسير، جمع كردن بساط اين رژيم است، نه ساخت و پاخت با آن، نه كنار آمدن باآن، نه امتياز گرفتن ازآن. اين است نقش كانون استراتژيكى نبرد. اين است كانون الهام و اميد و راه نشان دادند.
پس ببينيد، قبل از هر چيز، ما مواجه هستيم با قيامى كه شش ماه استمرار پيدا كرده و بهرغم همه كارهايى كه رژيم كرده، اين قيام اعتلا پيدا كرده و تعميق پيدا كرده، راديكال شده و به نقطهيى رسيده كه حتى آخوند خاتمى مىگويد هستههاى عمل تشكيل شده ها!
خب، يا بايد رژيم امتياز بدهد و شل بدهد، كه نمىدهد. اين كه واضحه، دراتمى هم همينطورى بود.
يا، خواه و ناخواه، اين قيام عميق‌تر و عميق‌تر مىشود.
اين است نقش پيشتاز. اين است نقش عنصر رهبرى كننده كه بايد يك گام كيفى جلوتر باشد، نه عقبتر.
حالا در قدمهاى بعد، خواهيد ديد كه اين تضاد، تضاد اصلى و تضاد شماره يك جنبش است، يعنى تضاد رهبرى. منظورم از رهبرى يعنى اين كه آقا چه مسيرى؟ چه هدفى؟ كجا مىخواهى بروى؟ ببين! مىخواهى اين رژيم را نگهدارى؟ اصلاحش كنى؟ مىخواهى رئيسجمهورش را عوض كنى؟ مىخواهى از خامنهاى امتياز بگيرى؟ چه مىخواهى؟ اول اين را بگو ببينم.
اين صحنهها و اين دانشجويان و اين مردمى كه ما ديديم، اينها چه مىخواهند؟ اين رژيم رامىخواهند؟ «بود» اين رژيم را مىخواهند يا نبودش را؟ كدام را؟
باقى ماندن رژيم را مىخواهند يا سرنگون كردنش را؟ كدام را؟
خب، پس مىبينيد صفحه مختصات قيام گام به گام عوض شده. از يك نقطه جهشآسايى عبور كرده. هر كس بايد تصميمش را بگيرد.
موضوع روى ميز، الان موضوع رهبرى قيام است. از موضوع رهبرى، منظورم اسم و رسم و اينها نيست ها. منظورم اين است كه به كدام راه مىبرى؟ به چه سمت؟
در مجموع، دو سمت بيشتر وجود ندارد. يا حفظ و اصلاح همين رژيم، مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً استحالهاش، يا خطى كه شما طى سه دهه رفتهايد (27آذر88).

***

در بحث قيام گفتيم وقتى كه قيام پيش مىرود، موضوع رهبرى مطرح است، رهبرى قيام نه از موضع اسم، از موضع رسم!… .
خامنهاى يك فيل هوا مىكند كه آى عكس خمينى را پاره كردهاند! براى اينكه طرف مقابلش را مرعوب كند، بترساند و به تسليم وادار كند. آنها چه كار مىكنند؟ آنها مىگويند نه ما نكرديم توكه آن را نشان دادى كار بدترى كردى! يعنى به خامنهاى مىگويند تلويزيون تو كه اين رانشان داد كار بدترى كرد.
شما چه مىگوئيد؟! شما مىگوييد آقا دعوا نكنيد! اصلا مسئوليتش با ما! در گذشته و حال و آينده!
باند غالب مىخواهد جناح مغلوب ر بترساند كه آهاى نزديك نشوى به اصل نظامها! به خمينى ها!
چون روش نمىشود كه بگويد عكس مرا پاره كردند و آتش زدند، اين خبر اول بود در روز 13آبان، ولىفقيه ارتجاع خامنهاى، اين سر دلش قلمبه شده كه چرا لگدمال كردند؟ داد و هوار و جنجال و صحنهسازى و نمايشهاى رو حوضى راه مىاندازد كه جوانان و دانشجوها را بترساند، بعد بحث چپ روى و راست روى را بيارورد درنيروهاى سياسى، طرف مقابلش را هم منكوب كند.

اگر طرف مقابل پاى اصل موضوع مىايستاد و به اين سمت هدايت مىكرد كه چه خبره؟ چرا جنجال راه انداختى؟ بنشين سر جايت! آقاجان اين چيزها را بهانه نكن! اين طورايستادن خيلى خوب بود!
نه اين‌كه برود توى ميزى كه او چيده، و بگويد كه من نكردم! شايد خودتان كرده باشيد! و تو كار بدترى كردى از آن كه آتش زد و رفتى اين صحنه را نشان دادى!
مجاهدين چه مىگويند؟ ، مىگويند عجب كرديم، خوب كرديم، هر كس هم كرد خوب كرد! ماشاءالله! بارك الله! كه سوزاند، كه آتش زد، كه توى زبالهدان انداخت!
باز هم بكنيد ضمنا، آى دو جناح، با هم دعوا نكنيد، اصلا دعوا نكنيد، آقا نه تو كردى، نه تو كردى، همهاش را من كردم! خوب شد؟! (27آذر88)

***

بله، حالا با اين توضيحات، سؤال اين است كه با مفروض گرفتن غلظت نظامى و بسيج نيروهاى ارتجاع در روز 22بهمن، مشكل ديگرى هم در كار بود يا نبود؟ و اگر بود، در كجاى كار و چرا و چگونه بود؟
-آيا قيام دچار افت شده و به شيب نزولى افتاده و ديگر استمرار نخواهد داشت؟ هرگز، زيرا طلسم ولايتفقيه، يعنى هيمنه و هژمونى آن، به طرز بازگشت ناپذيرى درهم شكسته است.

-آيا نيروهاى جبهه خلق و سرنگونى و همان جوانان و دانشجويان و زنان پيشتازى كه فيلمها و تصاوير آنها را ديديم، همان قيام آفرينانى كه 8ماه، اشرفنشان پايدارى كردند و ادامه دادند، سرد و مأيوس و منفعل شدند و بريدند و به ناگهان پس از قيام عاشورا از فدا و قربانى دست شستند؟ هرگز، زيرا بيشتر مى‌خواهند و نه كمتر. زيرا باز هم در 22بهمن، تا آن‌جا كه ميسر بود، قدعلم و سينه سپر كردند.

-آيا يك توطئه بينالمللى در كار است و مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً جامعه بينالمللى به حمايت از رژيم برخاسته و «امداد رسانى غيبى» صورت گرفته است؟ هرگز، درست به‌عكس، زيرا به وضوح ديديم كه در روز 19بهمن اتحاديه اروپا و آمريكا بيانيهاى در حمايت از قيام مردم ايران دادند كه در 28سال گذشته بىسابقه بود. دست خامنهاى را در سركوب بستند و او را به التزام نسبت به حقوقبشر و محاكمه عاملان و آمران سوءرفتارها (و نه قيام كنندگان) فراخواندند. قيام آفرينان و قيام كنندگان را به برچسب تروريستى يا سوءرفتار نيآلودند، بلكه حقوق جهانشمول قانونى آنها را خاطرنشان كردند.
ماههاست كه جامعه بينالمللى آخر خط رژيم را دريافته است. تأخير بسيار دارد اما هرگز تعجيل نكرده است. به همين خاطر اگر آقاى موسوى لحظه را درمىيافت و عزم شكار يا لااقل پس زدن ولىفقيه را داشت، بهرغم همه اشتباهات پيشين، حتى در روزهاى 20 و 21بهمن هم مى‌توانست دنده عوض كند وصفحه را بچرخاند و قيمت كلانى از خامنهاى وصول كند. مىتوانست سراپاى ولايت را دچار رعشه سقوط كند و بر اركان سپاه و بسيج سركوبگر لرزه سرنگونى بيندازد. حداقل اينكه نتايج قيام 22بهمن مى‌توانست با آن همه فراخوانها و حمايتها، كيفاً بيشتر و بالاتر باشد. سود موسوى و جماعت او هم در همين بود. اما افسوس كه «لحظه مناسب» را در نيافت. فهم و دريافتن چنين لحظاتى، نيازمند كَندن از ولايتفقيه، حداقل ريسك، مقدارى خطرپذيرى، و دست برداشتن از «حفظ خود به هر قيمت» است.

***

در سلسله مباحث آموزشى براى نسل جوان، نكاتى در اين زمينه گفته شده كه ناگزير از يادآورى هستم:
«بر مى‌گردم به خمينى در آستانه سرنگونى رژيم سلطنتى كه در اين‌جا مى‌خواهم به تفاوت خمينى آن روز با موسوى امروز دقت كنيد: خمينى حتى از موضع فرصت طلبانه، پس از اين‌كه بوى سقوط رژيم شاه را استشمام كرد، تفاوتش با موسوى امروز، اين بود كه صريح و روشن مىگفت: شاه بايد برود! حتى بختيار را هم نپذيرفت. يعنى يك تنه خودش را با نفوذ مذهبى و سابقه سياسى كه داشت، به‌عنوان آلترناتيو و جايگزين جا انداخت. كاش موسوى هم امروز مىگفت: ولىفقيه بايد برود! خامنهاى بايد برود! و اصل ولايتفقيه ملغى و منتفى است! اما افسوس كه بهخصوص آنچه بعد از قيام عاشورا ديديم عكس اين بود. تنزل و تنازل بود و نه پيشرفت و پيشروى. اين بحث را هم مىگذارم براى بعد.
پس حرف اينست كه بالاخره در اوج وحدت و همبستگى نيروها، خواه و ناخواه بايد يك جايگزين سياسى يا آلترناتيو عرضه كرد كه در نقش ”جبهه واحد“ عمل كند. توجه كنيد كه اين جايگزين و آلترناتيو، فقط براى مرحله بعد از سرنگونى رژيم ولايتفقيه لازم نيست. خير، قبل از آن و ضرورىتر از آن، براى سرنگونى و در همين مرحله سرنگونى استبداد مذهبى لازم است تا بتواند قيام و سرنگونى را به سرانجام برساند.

سعى مى‌كنم منظورم را دقيقاً براى همين مرحله تغيير رژيم و تحقق سرنگونى، با يك مقايسه بين خمينى و موسوى سادهتر و روشنتر بگويم:
اگر يادتان باشد دو روز بعد از قيام عاشورا، در پيام 8دى، قدم بعدى خامنهاى را با همه هموطنان در ميان گذاشتم و گفتم: «متهم كردن آقاى موسوى به اين‌كه راه مجاهدين را مى‌رود كذب محض و زمينهسازى براى ارعاب و اسكات و يا دستگيرى است» و «باند خامنهاى و شركا بغايت تلاش مىكنند كروبى و موسوى و اطرافيان و نظاير آنها را متقاعد كنند كه به شرط تاييد يا شراكت در سركوب مجاهدين و مقاومت ايران و موضعگيرى عليه آنها، از تيغ آخته ولايت در امان خواهند بود. تلاش مىكنند مانند لاريجانى رئيس مجلس ارتجاع آنها را قدم به قدم، به همسفرى و هم سفرگى مجدد در همين راستا بكشانند».

حالا سؤال اين است كه آيا به‌راستى اين موسوى مى‌تواند، سَرى براى تغيير و سرنگونى اين رژيم يا حتى استحاله و اصلاح آن كه لازمهاش پس زدن خامنهاىست باشد؟ كاش اينطور بود كه در اين‌صورت كار ما آسانتر و بارمان سبكتر مىشد. اما واقعيتها، هميشه سرسختتر از خواستهاى ساده گزينانه من و شماست. (30دى 88).

***

من مى‌خواهم روشن كنم و با صراحت بگويم كه اگر موسوى و امثال او بتوانند قيام را بجانب سرنگونى اين رژيم يا اصلاح آن هدايت كنند، كه لازمهاش با همان شاخصهايى كه در مورد اصلاحطلبان واقعى گفتيم نفى ولايتفقيه است، البته كه بايد هژمونى و رهبرى سياسى آنها را با حفظ مواضع و نقطه نظرهاى خودمان بپذيريم. اين وظيفه ماست و از آن به هيچ وجه رويگردان نيستيم و خجالت هم نمى‌كشيم و با صداى بلند هم مى‌گوييم.
آن چه خجالت دارد اين است كه آنها اهل اين كار نباشند و ما با دنباله روى از ”موسويان“ و هركس كه به ولايتفقيه پايبند است، خاك در چشم قيام و قيام آفرينان بپاشيم و قيام، سرد و بى‌روح و خاموش شود (30دى 88).

***

تهديد اپورتونيسم چپ و راست يكسان نيست و به اقتضاى شقه درونى رژيم و شكستن طلسم و هژمونى ولىفقيه ارتجاع و آثار و امواج آن، تهديد اصلى و خود‌به‌خودى براى نيروهايى كه در بيرون از رژيم، خواهان تغيير و سرنگونى آن و مبارزه قاطع به اين منظور بودهاند، اپورتونيسم و انحراف به راست است. عملكرد اين تهديد، مهار كردن و متوقف كردن قيام و قيام آفرينان است. از تعميق و راديكال شدن قيام مى‌ترسد. به موسوى و امثال او پر بها مى‌دهد و به همين خاطر وقتى كه آنها در برابر خامنهاى تنازل و تنزل مى‌كنند، دلسرد و گيج و گم مى‌شود. گمان مى‌كند كه تهديد عمق پيدا كردن قيام و شلوغ كارى بيش از حد دانشجويان است. انتظار پيروزى سهل و سريع و ارزان دارد. گمان مى‌كند كه با ممانعت از شدت قيام و مهار كردن آن، خامنهاى و نيروهاى سركوبگر عقب مىنشينند و به فضاى باز سياسى رضايت مى‌دهند. گوئيا كه ولىفقيه رنگ مى‌شود (!) و اين حقيقت ساده را نمى‌داند كه «هر گونه عقب نشينى… زنجيره تمام نشدنى از فشارها و عقب نشينيهاى ديگر را به‌دنبال خواهد داشت» (خامنهاى- 23اسفند 84).

به‌جاى اين‌كه به‌گونه ديالكتيكى و قانونمند، سير تحولات رژيم و ضد رژيم را از30خرداد 60 تا 30خرداد 88، يا به‌درستى از بهمن 57 تا بهمن 88 ببيند، به‌جاى اين‌كه پروسه تغيير و حركت و تحول و تكامل سى ساله را بنگرد، واقعيت را مثله و مجزا و ايستا مى‌بيند و عمدتاً بر روى تضادهاى بالايى رژيم متمركز مى‌شود و به آن چشم دوخته است. طبعاً اين هم كه چرا رژيم هر روز به ترتيبى يقه مقاومت ايران و اشرف و مجاهدين را مى‌گيرد برايش مفهوم نيست و جاى چندانى ندارد. (30دى 88).

***

درجه عمق پيدا كردن قيام و هم‌چنين ترس و وحشت باند غالب رژيم و قشقرقى كه در روزهاى بعد به‌راه مىاندازد به‌حديست كه موسوى سريعاً فاصله مى‌گيرد، خط خود را جدا مى‌كند و بيانيه مى‌دهد: «براى مراسم عاشوراى حسينى بهرغم درخواستهاى فراوان، نه جناب حجت الاسلام و المسلمين کروبى اطلاعيه دادند و نه حجت الاسلام و المسلمين خاتمى اطلاعيه صادر کردند و نه بنده و دوستانم».

علاوه بر اين، براى مصون ماندن از تيغ آخته ولايت، به خواسته اصلى باند غالب رژيم براى موضعگيرى عليه مجاهدين گردن مى‌گذارد. باند ولىفقيه ابتدا به او گوشزد مىكند كه در آستانه انقلاب ضدسلطنتى هوادار مجاهدين بوده تا حواس خود را جمع كند. سپس لاريجانى ”برادرانه“ از او مى‌خواهد همسفرى و هم سفرگى پيشين را از سر بگيرند.

موسوى كه پيداست، حفظ خود به هر قيمت، خط قرمز اوست، قتل جنايتكارانه خواهرزاده خود را كه مى‌توانست، با استفاده از محمل خانوادگى، از آن اعتراض بزرگى به‌پا كند، فشار زيادى بر رژيم خون آشام وارد آورد و قيمت حداكثر را از بابت اين جنايت سياسى و در ضمن آن ساير جنايتها، از باند غالب وصول كند، نه فقط اين امر را با ظاهر فروتنانه به حداقل ممكن تخفيف مى‌دهد و از كنارش مى‌گذرد و فعلاً به باند غالب مىبخشد، بلكه بهجاى اين، درست به‌عكس، بر جنايتها و خيانتهاى مجاهدين انگشت مى‌گذارد. تازه در مورد مجاهدين روى دست حريف هم بلند مى‌شود كه مطمئن باشيد من خودم از شما دلسوزترم و از پس مجاهدين، بهتر برمىآيم. مى‌گويد: «من بهعنوان يک دلسوز مىگويم منافقين با خيانتها و جنايتهاى خود مردهاند، شما براى کسب امتيازهاى جناحى و کينهورزى آنها را زنده نکنيد».

فراتر از اين، بار ديگر بر وفادارى به قانون اساسى ولايتفقيه از جانب خودش و جنبش سبز مهر تأكيد مى‌گذارد: «لازم مىدانم قبل از آن‌که راهحل خودم را براى خروج از بحران مطرح سازم، برهويت اسلامى و ملى و مخالف سلطه بيگانگان و وفادار به قانون اساسى ما و جنبش سبز، تاکيد نمايم».

از دعاوى پيشين، درباره نامشروع بودن رياست جمهورى و دولت احمدىنژاد هم خبرى نيست بلكه خواستار «اعلام مسئوليت پذيرى مستقيم دولت در مقابل ملت و مجلس و قوه قضائيه» مى‌شود!
4 خواسته ديگرش هم عبارتند از: تدوين قانون شفاف انتخابات، آزادى زندانيان سياسى، آزادى روزنامه‌هاى توقيف شده (يعنى روزنامه‌هاى جناح مغلوب رژيم و نه آزادى همه روزنامه‌ها و مطبوعات)، و هم‌چنين اجتماعات قانونى و تشکيل احزاب (آن هم طبق قانون اساسى ولايتفقيه و نه آزادى بىقيد و شرط احزاب و اجتماعات تا مرز قيام مسلحانه).

آقاى موسوى به همين بسنده نمى‌كند و چون خوب مى‌داند كه اين خواستهها يا پوشال بافيست يا طبق ”مرّ قانون“ ولايت، مشروط به «اعتقاد قلبى والتزام عملى» به ولايتفقيه است، بلادرنگ اعلام مى‌كند كه حتى در همين موارد هم حاضر به نسيه كاريست و مى‌نويسد: «ضرورتى ندارد همه بندها با هم شروع شود. مشاهده عزم در اين راه به‌روشنى افق کمک خواهد کرد» !
اما اين چيزها براى معده و روده سيرىناپذير مقام ولايت، كفايت نمى‌كند و «هل من مزيد» توبه و ندامت مىطلبد!

خامنهاى كه در روز 19دى در جمع بسيجيان قم روى عبارت ”مرّ قانون“ تأكيد مىكرد، خوب مىفهمد كه چه مىگويد. منظورش اين است كه: در توبه و ندامت و غلط كردن گفتن، بيشترش اشكالى ندارد ولى نه ”يك كلمه كمتر!“ » (30دى 88).

امروز امام جمعه مسخ شده قم با وقاحتى شگفتانگيز در همين باره گفت: «برخى از كسانى كه در اين جريانات فريب خورده‌اند لجوجانه با آمريكا هم‌صدا شده‌اند و اين افراد بايد ضمن توبه و استغفار خود را براى اجراى احكام الهى آماده كنند…».

***

و وقتى موسوى تن به ذلّت مىدهد به خواست خامنهاى و تحت فشار و بر اثر جنجال او اين چنين با خط سرنگونى ولايت، مرزبندى و از موضع «راست» به مقاومت حمله مىكند و مىگويد «جريانهاى منحوسى چون منافقين» را كه «با خيانتها و جنايتهاى خود مردهاند… زنده نکنيد»، اين ديگر شليك به دروازه حريف نيست. به‌عكس، دروازهبانى رايگان و كولى دادن به طرف مقابل است. قبل از اين‌كه به مجاهدين آسيبى برساند، به زيان خود او و نوعى خودزنى در برابر خامنهاى و تاريكخانه ولايت است. راه خودش را مىبندد و موج خودش فروكش مىكند.
اين همان راهى است كه خاتمى در خدمتگزارى به ولىفقيه طى كرد، در چاكرى يك آخوند درجه2 و3، مانند خامنهاى، تا توصيف «اراده برتر منتسب به وحى» هم پيش رفت، اما از اصلاحات خبرى نشد!

خاتمى هرگونه سخن گفتن از تغيير در قانون اساسى ولايتفقيه را هم خيانت خواند، اما باز هم از آن ظرفيتهاى مكتوم در قانون اساسى رژيم ولايت كه موسوى هم تازگى در پى كشف آن افتاده، خبرى نشد!
سرسائيدن به ولايتفقيه و قانون اساسى آن، شگون و آخر و عاقبت ندارد. زير سر ولىفقيه ر ا بلند مىكند اما سر خودت را پايين مىآورد.
بيم آن مىرود كه موسوى بهجاى اينكه خاتمى را پشت سر خود بكشاند، پشت سر او افتاده باشد.

***

در روز 4بهمن در رسانههاى رژيم آمده بود كه «خاتمى در نامه خود به مقام معظم رهبرى عنوان کرده که جريان اصلاح‌طلب و ما، دولت موجود را بهرسميت مى‌شناسيم اما بايد جلوى تندروى‌ها را گرفت. تندروى هم در اين سو وجود دارد هم در آن سو».
آيا دراين نقطه بيشتر از اين مىشد، موج سبز را در گل و لاى و باتلاق ولايت، قربانى ومضمحل و منفعل كرد؟
اينكه در اين ايام مىگويند جنبش سبز فقط سه سر دارد كه موسوى و خاتمى و كروبى است، بسيار مشكوك مىنمايد. هركس مىداند كه خاتمى چگونه و از كجا بين آن دو سر ديگر سبز شد به ما هم بگويد!
مشكوكتر از اين، شعارى بود كه در 20بهمن تحت عنوان «هشدارهاى كليدى براى راهپيمائى 22بهمن» در انتهاى مجموعه رهنمودها منتشر شد: «درود بر سه سيد حسينى- خمينى و موسوى و خاتمى» !

به‌نظر مىرسد ابداع كنندگان اين شعار قبل از هرچيز قصد كفن و دفن سياسى موسوى را با ساندويج كردن او در ميانه خمينى و خاتمى داشتهاند. آيا پيام اين موج سبز همين است؟! همين «3سيد حسينى» و جاسازى كردن موسوى بين خمينى و خاتمى؟! آيا اين تسليم به مقام ولايت نيست؟ آيا اين منفعل شدن و مضمحل شدن در آستان ولايت و منفعل كردن و مضمحل كردن سايرين نيست؟
باور كنيد كه همين مجاهدين و مقاومت ايران كه اماج آن گونه حملههاى آقاى موسوى قرار گرفتند، به نسبت مبدع چنين شعارى، صدبار بيشتر خيرخواه او بودهاند. آخر فراخواندن او به جبهه مردم ايران و راهگشايى براى او در اين مسير كم چيزى نبود. كار هركس هم نبود. معنى و ارزش آن در سالهاى آينده بيشتر روشن مى‌شود.

***

در روز 5بهمن هم با تعجب شنيديم كروبى ضمن تأكيد بر روى تقلبها در انتخابات گفته است «ليکن چون آقاى خامنهاى حکم آقاى احمدىنژاد را تنفيذ کردند به همين خاطر وى (احمدىنژاد) را رئيس دولت اين نظام مى‌دانم».

خبرگزارى فرانسه بلادرنگ با مخابره اين خبر از قول كروبى نوشت: «من معتقدم كه او رئيس دولت مىباشد يعنى او رئيسجمهور است».
چنين بود كه به مصداق آن ضرب المثل عاميانه «آخوند از سر خاك برخاست» ! آخر مگر دعواى شما با باند غالب چيزى جز به‌رسميت نشناختن نتيجه انتخابات پرتقلب بود؟ اكنون مىگوييد كه چون ولىفقيه تنفيذ كرده، ما هم احمدىنژاد را به‌رسميت مىشناسيم. پس بقيه «تنفيذات» ولىفقيه را هم مىتوان به همين سادگى بهرسميت شناخت. كمااينكه كروبى وقتى رئيس مجلس ارتجاع بود، در موضوع مطبوعات كه بحث داغ مجلس بود، وقتى كه خامنهاى حكم حكومتى داد، تمكين كرد و بى‌محابا به دفاع از «حكم حكومتى» ولايتفقيه پرداخت و به ديگر اعضاى مجلس رژيم دهنه زد.

***

در همان 23 رهنمود كليدى كه گفتم در 20بهمن براى راهپيمايى 22بهمن منتشر شد، بوالعجب فراوان است.
ابتدا نوشته است «آنچه در پى مىآيد، مجموعهاى از توصيههايى ست که حاصل خرد جمعى سبزها براى حضورى پرشکوه و با اقتدار در جريان تظاهرات 22بهمن است» :
- «بهتر است پوشش ظاهرى ”غير متمايز“ و تا حد امكان محافظه كارانه داشته باشيد».
- «حتى در مقابل خشونت، خشونت نورزيد».
- «شعارهاى هنجارشكن ندهيد».
- «از شعارهاى متين و محترمانه‌اى استفاده كنيد كه مورد پذيرش همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد و به مخالفان گزك ندهيد».
- «با شعارهاى متعادل غير سبزها را سبز كنيد».
- «مواظب باشيد صدا و سيما نتواند سناريوسازى كند (مانند کارناوال عاشورا، پاره كردن تصوير امام خمينى، توهين به امام حسين) ».
- «مراقب دام و فريب شيادان باشيد - ممكن است با نماد سبز شعارهاى هنجار شكن بدهند، عكس پاره كنند، اتوموبيلى را آتش بزنند و… هرگز با آنان هم صدا نشويد».
- «هرگز به كسانى كه عكس احمدىنژاد يا رهبر را دارند توهين نكنيد. به بسيجيان توهين نكنيد».
عجبا! حتى اتحاديه اروپا و آمريكا هم در بيانيه مشترك خودبراى ما چنين شرط و شروطى قائل نشدهاندكه:
-مبادا شعارهاى هنجار شكن و ساختار شكن بدهيم،
-مبادا عكس خمينى و خامنهاى و احمدىنژاد را پاره كنيم،
-مبادا به خمينى و خامنهاى و احمدىنژاد و به بسيجيان توهين كنيم،
-مبادا خودروى نظام را كه از روى ما يا خواهر و برادر و پدر و مادرمان رد مىشود، يك وقت آتش بزنيم، بهتر است بگذاريم همان زير له بشوند… .
-ما فقط مجازيم «با شعارهاى متعادل، غير سبزها را سبز كنيم» ! آن هم به شرط اينكه حتى همان شعارهاى متعادل، اولاً- «شعارهاى متين و محترمانه» باشد. ثانياً- «مورد پذيرش همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد». ثالثاً- «به مخالفان بهانه ندهد» !
واضح است كه مى‌خواهد بگويد مبادا شعار مرگ بر ديكتاتور بدهيد.
خوب، يكباره بگو به راهپيمايى نرويم و خلاصمان كن! مگر خامنهاى چيزى جز اين مى‌خواهد؟ آخر تا اين‌جا كه همهاش ما را در اين راهپيمايى به سياهى لشكر رژيم تبديل كردى.

راستى بچهها چطور است كه كفش و كلاه «غير متمايز» بهپا و بر سر نموده، سرى به چنين راهپيمايى بزنيم و قربان عمهمان بشويم و برگرديم! البته به نحو كاملاًًًًًًًًًًًًًًًًً متعادل و طورى كه مورد قبول همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد!

در مقابل يك نسخه پيام تشكر خامنهاى درباره حضور «دهها ميليونى» خود به‌دست مىآوريم تا به‌قول ولىفقيه براى هميشه از «معاندان و فريب‌خوردگان داخلى» بپرهيزيم، «از خواب غفلت» بيدار شويم و به «صراط مستقيم» ولايت بازگرديم.
واقعاً كه نه «مجتبى» و نه «محمود» به اين خوبى نمىتوانستند «ارشاد» كنند و رهنمودهاى كليدى براى راهپيمايى 22بهمن بنويسند!

***

ولى ولايتفقيه باز هم دوقورت و نيمش باقيست!
يكى از منابع باند غالب هم هل من مزيد طلبيده و نوشته بود:
- «راه پيش روى آقاى موسوى، كاملاًًًًًًًًًًًًًًًً مسدود است اما راه بازگشت وى مسدود نيست البته پرهزينه است. حداقل هزينه‌اش هم سرزنش و مطالبه خانواده‌هاى داغداريست كه بهخاطر لجبازى وى با قانون، عزيزانشان را از دست داده‌اند»
- «امروز آقاى موسوى در بد مخمصه‌اى گرفتار آمده است. ادامه راه برايش تقريبا غيرممكن است، چرا كه روز عاشورا معلوم شد از پياده نظام عظيم وى در 25خرداد، فقط عده‌اى آشوبگر ته كار مانده‌اند و تازه از او هم دستور نمى‌گيرند، بلكه گوش به فرمان لندن و واشنگتن و حيفا و اردوگاه اشرف هستند» (20بهمن).

در روز 13بهمن باند غالب، شعارهاى حاميان موسوى را هم به مجاهدين نسبت داد و نوشت: «پلاكاردها و شعارها و عربده‌ها با خودكار سبز منافقين نگاشته مى‌شود».
هدف باند غالب واضح است: پرتاب كردن موسوى به عقب در تهران و سركوب مجاهدين در اشرف. ما البته در هر دو وجه، خلاف اين را مى‌خواستيم و باز هم مى‌خواهيم.
حالا بگوييد ببينيم آن رهنمودهاى كليدى براى راهپيمايى 22بهمن با «خودكار سبز» چه كسى جز خامنهاى نوشته شده است؟

***

باند غالب تمامى شعارهاى سراسرى و مردمى را هم به مجاهدين نسبت داد و نوشت:
- «تحريك به سردادن شعار عليه رهبر معظم انقلاب به دليل عناد بارز اين گروهك تروريست با اصل ولايتفقيه از همان ابتدا در بيانيه‌هاى آنان پيگيرى مى‌شد»
- «آنها براى روز قدس شعار ”نه غزه، نه لبنان، جانم فداى ايران“ را براى مقابله با ابتكار تاريخى امام خمينى درباره حمايت از فلسطين ساختند و براى 13آبان روز جهانى مبارزه با استكبار جهانى، شعارهاى ”مرگ بر ديكتاتور“ ، ”مى‌جنگيم، مى‌ميريم ايران رو پس مى‌گيريم“ . ”تجاوز، جنايت – مرگ بر اين ولايت“ را تدارك ديدند و به درستى در بيانيه‌ها از آنها بهعنوان شعارهاى ”اشرف نشان“ ياد كردند».

- « ”مرگ بر اصل ولايتفقيه“ ، ”جنتى لعنتى، تو دشمن ملتى“ ، ”بسيجى برو گمشو، امروز غذا نمىدن“ ، ”بسيجى دروغگو، كارت دانشجوييت كو؟“ ، ”چى‌ شدهچى شده، بسيجى وحشى شده“ ، ”ما همه باهم هستيم، دانشجوى نترسيم“ را در بيانيه‌هايشان سر دادند و در تهران نيز حاميان موسوى پشتگرم حمايتهاى او و كروبى در قالب بيانيه‌ و مواضع ساختارشكنانه در جريان اغتشاشات سر دادند».

- «سردادن شعارهايى هم‌چون: ”مى‌كشم، مى‌كشم، آن‌كه برادرم كشت“ . ”بسيجى يزيدى، خشم ما رو نديدى“ ، ”تجاوز توى زندان، اين‌هم بود توى قرآن؟“ ، ”ابوالفضل علمدار، خامنهاى رو بردار“ . ”پول نفت چى شده، خرج بسيجى شده“ ، ”يا حجت‌ابن الحسن، ريشه ظلمو بكن“ آرزوى منافقين بود كه در بيانيه خود به همين مناسبت مورد تأكيد قرار دادند و از زبان كسانى جارى شد كه موسوى آنها را ”خداجو“ ناميد» (رجا نيوز 13بهمن 88).

***

فكر مى‌كنم علاوه بر غلظت نظامى و نقش سپاه پاسداران بهعنوان «مبنا» كه پاسخ نهايى آن در ارتش آزادىست، واضح است كه «شرط» تعيين كنندهايى كه مىتوانست نتايج قيام در 22بهمن را بكلى متفاوت كند همان عنصر رهبرى و رهبرى كننده است.
در عين حال قيام پس از 8ماه آنقدر استمرار و تعميق پيدا كرده است كه هر چقدر هم آن را سركوب كنند، باز هم مى‌توان به تثبيت آن بهعنوان راهگشا و معين عمل تسريع كننده و سمت دهنده تحولات آينده در راستاى انقلاب دموكراتيك يقين كرد.

با مرزبندى قاطع با خط انفعال و تسليم طلبى در برابر ولىفقيه ارتجاع، بايد جبهه تغيير و سرنگونى رژيم را تقويت كرد تا جناحهاى مغلوب نتوانند قيام را قفل كنند. درست به همين خاطر، بايد فرصت چهارشنبهسورى را براى شعلهور كردن قيام بر حق مردم ايران عليه ديكتاتورى و فاشيسم مذهبى مغتنم شمرد. با تمام قوا براى آن آماده شويد.

سلام بر خلق- سلام بر آزادى
رود خروشان خون شهيدان
در پرتو مهر تابان مقاومت و آزادى ايران
ضامن پيروزى محتوم خلق ماست
مسعود رجوى
23بهمن1388

استراتژى قيام و سرنگونى سلسله آموزش براى نسل جوان در داخل كشور (قسمت سيزدهم)

-

مسعود رجوي رهبر مقاومت ايران

اشرف كانون استراتژيكى نبرد
نقدينه بزرگ ملت
درمبارزه آزادىبخش با رژيم ولايت

پيام به رزمندگان ارتش آزادى
و نيروهاى انقلاب دموكراتيك در سراسر ميهن اشغال شده
مسعود رجوى -اسفند 1388

خبرگان بهجاى موسسان
خمينى تا 10روز قبل از آمدن به ايران، از «حكومت اسلامى» دم مىزد و كلمه جمهورى و حاكميت جمهور مردم براى او بسيار نامأنوس بود. هم‌چنان‌كه اشاره كرديم شعار وحدت گرايانه او «همه باهم» نيز به دور از ميدان عمل مبارزاتى و عارى از ارائه خط مشى و برنامه و آلترناتيو مشخص بود. از معرفى شوراى به اصطلاح انقلاب و دولتى هم كه دو ماهونيم قبل از آن در نيمه آبان 1357 مخفيانه تشكيل داده بود، طفره مىرفت و آن را از ميليونها مردمى كه درخيابانها براى او شعار مىدادند، قوياً مخفى نگه مىداشت.

در سوم بهمن 1357روزنامه‌هاى آن زمان نخستين گفتگوى او با خبرنگاران ايرانى را درباره «حكومت اسلامى» و اينكه در آن «ديكتاتورى وجود ندارد» منتشر كردند. به برخى سؤال و جوابها و دجاليتى كه در آن موج مىزند، توجه كنيد:
سوال: … آيا اعضاى كميته شوراى انقلاب اسلامى و دولت قبلاً معرفى خواهد شد يا نه؟
جواب: … در بهشت زهرا راه خود را اعلام مى‌كنيم وحرفهايى را كه بايد مقدمتاً زد، خواهيم زد.

سؤال: حضرت آيت‌الله ممكن است بفرماييد شكل طبقاتى اين كميته‌ى اسلامى چگونه خواهد بود و آيا نماينده‌يى از طبقه كارگر و روشنفكر در آن خواهد بود يا اكثريت اعضاى كميته از روحانيان خواهند بود؟
جواب: نخير از روحانيان نخواهد بود. روحانيان مثل ساير طبقات نماينده خواهند داشت.

سؤال: ممكن است خطوط اصلى اين حكومت اسلامى را در زمينه‌هاى اقتصادى، اجتماعى و سياسى بفرمائيد؟
جواب: اينها امورى نيست كه بتوانم آنرا براى شما تشريح كنم… .

سؤال: منظورم اينست كه در حكومت اسلامى ملى شدن صنايع قطعى خواهد بود يا هنوز معلوم نيست و آيا ابزار توليد در دست دولت خواهد بود.
جواب: آن هم بايد مورد مطالعه قرار گيرد.

سؤال: در مورد آزادى بيان و عقيده شما چه حدودى را در نظر داريد و آيا فكر مى‌كنيد بايد محدوديتهايى قائل شد؟
جواب: اگر چنانچه مضر بهحال ملت نباشد، بيان همه چيز آزاد است. چيزهايى آزاد نيست كه مضر بهحال ملت ما باشد.

سؤال: آيا فكر مى‌كنيد گروههاى چپ و ماركسيست‌هايى كه در ايران هستند…
خمينى قبل از پايان سؤال خبرنگار جمله او را قطع مى‌كند و جواب مى‌دهد: اگر مضر بهحال ملت باشد جلوگيرى مى‌شود و اگر نباشد، فقط اظهارعقيده باشد، مانعى ندارد.

سؤال: نقش زنان در حكومت اسلامى چگونه خواهد بود؟ آيا در امور كشور شركت خواهند داشت؟ مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً آيا وزير خواهند شد، البته اگر استعداد و لياقت نشان بدهند؟
جواب: اينها بسته به اينست كه حكومتى كه پيش مى‌آيد تكاليف را معين كند. الان وقت اين حرفها نيست.

سؤال: چون مرا بهعنوان يك زن پذيرفته‌ايد، اين نشان‌دهنده اينست كه نهضت ما، نهضتى مترقىا‌ست، ولى ديگران كوشيده‌اند آن‌ را عقب‌مانده نشان دهند. فكر مى‌كنيد آيا زنان ما حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً بايد حجاب داشته باشند؟ و مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً روسرى روسر داشته باشند؟
جواب: اما اينكه شما را پذيرفتم، بنده شما را نپذيرفتم، شما آمديد اين‌جا و من نمى‌دانستم شما مىخواهيد بياييد اين‌جا كه پذيرفتم… …

سؤال: فكر مالكيت در حكومت اسلامى و بهخصوص مالكيت ارضى چگونه خواهد بود؟
جواب: اينها بعدها روشن خواهد شد.

سؤال: به نظر شما وضع روزنامه‌ها چگونه بايد باشد؟
جواب: روزنامه‌هايى كه مضر بحال ملت نباشند و روزنامه‌هايى كه نوشته‌هايشان گمراه‌كننده نباشد آزادند.

سؤال: بر اساس نامه‌ها و تلفن‌هائى كه مى‌شود، بعضى‌ها مى‌گويند كه ما از زير چكمه استبداد به زير نعلين استبداد مى‌رويم.
جواب: آنها عمال شاه هستند. آنها كه اين حرفها را مى‌زنند سالهاست كه مى‌زنند و اينها را شاه به آنها ديكته كرده است و آنها به شما مى‌گويند براى اينكه بخواهند شاه را برگردانند. به آنها بگوييد شاه ديگر بر‌نمى‌گردد و شما اگر حكومت اسلامى را ببينيد خواهيد ديد كه ديكتاتورى در اسلام اصلاً وجود ندارد.

***

خمينى 4روز بعد از ورود به تهران بازرگان را در 16بهمن 57 به‌عنوان نخستوزير دولت موقت معرفى كرد و مهمترين كار اين دولت را انتخابات مجلس مؤسسان شمرد:
«ما به‌واسطه اتكاء به اين آراى عمومى كه شما آلان مى‌بيند و ديديد تاكنون كه آراء عمومى با ماست و ما را بهعنوان رسالت فرماييد يا به رهبرى همه قبول دارند از اين جهت ما يك دولتى را معرفى مى‌كنيم رئيس دولتى را معرفى مى‌كنيم موقتاً دولتى تشكيل بدَد كه هم به اين آشفتگيها خاتمه بدَد و هم يك مسأله مهمى كه مجلس مؤسسان است، انتخابات مجلس مؤسسان را درست كند و مقدمات او را درست كند و مجلس مؤسسان تاسيس بشد و همين‌طور مجلس انتخابات هم درست بشد لهذا ما دولت موقت را تعيين كرديم و از خداى تبارك و تعالى مى‌خوام كه توفيق بدد به آقاى مهندس بازرگان كه اين مأموريت را به وجه احسن انجام بدهد»

روز بعد متن مكتوب حكم نخست وزيرى بازرگان هم منتشر شد. در اين حكم كه به تاريخ 6 ربيع الاول سال 1399 هجرى قمرى (15بهمن57 يعنى در سومين روز ورود خمينى به تهران) نوشته شده است، خمينى خطاب به بازرگان كه او را «مأمور تشكيل دولت موقت» كرده است، مى‌گويد:
«ترتيب اداره امور مملكت و خصوصاً انجام رفراندم و رجوع به آراى عمومى ملت درباره تغيير نظام سياسى كشور به جمهورى اسلامى و تشكيل مجلس مؤسسان از منتخبين مردم جهت تصويب قانون اساسى نظام جديد و انتخاب مجلس نمايندگان ملت بر طبق قانون اساسى جديد را بدهيد».

بنابراين علاوه بر اداره امور جارى كشور، دولت موقت سه وظيفه دارد:
1-انجام رفراندم درباره تغيير نظام سياسى كشور به جمهورى اسلامى
2-تشكيل مجلس مؤسسان جهت تصويب قانون اساسى
3-انتخاب مجلس نمايندگان ملّت
مىبينيد كه يك هفته قبل از سقوط رژيم شاه در 22بهمن، هم رفراندم و هم «جمهورى اسلامى» از پيش تعيين تكليف شده بود.

خمينى: «به مجرد اينكه اين نظام به هم بخورد جايگزين آن را ما داريم. و يك نظام اسلامى، جمهورى اسلامى متكى به آراى عمومى و متكى بر قوانين اسلام».

دو هفته بعد از 22بهمن هم خمينى در روز 9اسفند اعلام كرد: «آنچه اين‌جانب به آن رأى مى‌دهم جمهورى اسلامى است… . نه يك كلمه زياد و نه يك كلمه كم» !
روز بعد، پس از رسيدن به قم بلادرنگ گفت: «آنها كه درنوشتهجاتشان از جمهورى دم مى‌زنند جمهورى فقط، يعنى اسلام نه. آنهايى كه جمهورى دموكراتيك مى‌گويند يعنى جمهورى غربى، جمهورى اسلامى نه! آنها مىخواهند باز همان مصائب را با فرم ديگه براى ما ببار بياورند».

خمينى: «آنها كه درنوشتهجاتشان از جمهورى دم مى‌زنند جمهورى فقط يعنى اسلام نه. آنهايى كه جمهورى دموكراتيك مى‌گويند يعنى جمهورى غربى، جمهورى اسلامى نه! آنها مىخواهند باز همان مصائب را با فرم ديگه براى ما ببار بياورند».

يك روز قبل از ميتينگ بزرگ مجاهدين در خزانه در 4خرداد58 خمينى باز هم شخصاً به صحنه آمد و براى نفى دموكراسى و دموكراتيسم و براى آببندى كردن اسلام دموكراتيك و جمهورى دموكراتيك اسلامى كه حرف مجاهدين بود و بازرگان هم از آن حمايت كرده بود، گفت: « هركس جمهورى را بخواهد دشمن ماست براى اينكه دشمن اسلام است. هركس پهلوى جمهورى اسلامى، دموكراتيك بگذارد اين دشمن ماست. هركس جمهورى دموكراتيك بگويد، او دشمن ماست. براى اينكه معلوم است اسلام را نمى‌خواهد، ما اسلام را مىخواهيم».

***

پنج روز بعد از آنكه در 9اسفند57 خمينى جمهورى اسلامىاش را با حكم نه يك كلمه بيشتر و نه يك كلمه كمتر، اعلام كرد، بيش از يك ميليون نفر از مردم تهران در 14اسفند به مزار مصدق شتافتند. پدر طالقانى كه نخستين سخنران بود، با بياناتى بسيار رسا و شيوا از مصدق بهعنوان «مرد ملّت» و «مرد نهضت» تجليل كرد و اينكه چگونه مانند حضرت موسى در دربار يا پيرامون دربار قاجار بزرگ شد اما تحول پيدا كرد و مرد ملّت شد. مانند پزشكى ماهر بر روى نقطه درد انگشت گذاشت كه همان نفت و ملى كردن آن بود. «نام او براى دشمنان ملّت وحشت انگيز بود».

«در مقابل ملّت مثل خاك خضوع مىكرد… . اما در مقابل استعمار قوى انگليس كه سيطرهاش تمام دنيا را گرفته بود، مثل شير مىغرّيد» … .
پدر طالقانى هم‌چنين خاطرهاى از يك ديدار خصوصى خودش با كاشانى را نقل كرد و گفت، روزى كه گفتگو بود در بين مردم كه كاشانى از زاهدى حمايت مىكند و توطئهيى در كار است «پنهانى رفتم منزل ايشان. او در اتاقش تنها بود. بريدهاى از خربزه در دست داشت بهعنوان تعارف جلوى من گرفت. گفتم حضرت آقاى آيتالله دارند زير پايت خربزه مىگذارند. مواظب باش! گفت اين‌طور نيست من حواسم جمع است…». پدر طالقانى سپس به تفصيل توضيح داد كه چگونه شيطان و هواى نفس باعث جدا شدن كاشانى از مصدق گرديد و اين طبعاً براى دار و دسته خمينى بسيار گزنده بود.

***

وقتى پس از پدر طالقانى نوبت به من رسيد، از جانب مجاهدين در برابر يك ميليون نفر از مردم تهران جواب «جمهورى اسلامى» مورد نظر خمينى را دادم و گفتم «تصويب آن درشكل رفراندم پيشبينى شده از طرف دولت، ازپيش محرز است». اما «ما مىگوييم جمهورى اسلام بله، ولى سوء استفاده ارتجاعى از اسلام نه.

بر همين اساس فكر مىكنيم كه خصايص ضداستعمارى، ضدديكتاتورى و ضدارتجاعى اين جمهورى، كه بايستى حافظ حقّ و حقوق تمامى مردمى باشد كه در سراسر اين كشور زندگى مىكنند، مبرمترين خصايص اين جمهورى است، كه اين جمهورى بهخصوص بايد در نهايت عدل بلكه بيشتر، و در نهايت قسط، تمام آزاديهاى سياسى و اجتماعى را در مورد طبقات و نيروهاى مختلف افاده كند. هم‌چنين تأكيد بر نقش اجتماعى مستضعفين و طبقات محروم (كارگر و دهقان) جامعه را در صدر برنامه خويش قرار بدهد. والا بديهى است كه بر حسب بيان صريح سوره ماعون: «اگر منع ماعون نموده و يا باصطلاح آلات و ابزار زندگى و توليد و منافع آنها را منحصر به قشر و طبقه بخصوصى بكنيم. تكذيب دين و تكذيب اسلام است».
با توجه به سوء استفاده خمينى از كلمه اسلام و مترادف كردن آن با ارتجاع وديكتاتورى ولايتفقيه وبهره كشى، مادر نقطه مقابل او عمد داشتيم كه برمحتواى واقعى و روح اصيل اسلام كه ضداستبدادى و ضداستثمارى ومبشر آزادى است، تأكيد كنيم. به اين ترتيب خمينى رابهلحاظ ايدئولوژيك خلع سلاح ودجاليت او را افشا مىكرديم واو از همين بغايت مىسوخت.

***

دجاليت ديگر خمينى اين بود كه شركت كنندگان در رفراندم را بين رژيم سلطنتى و جمهورى اسلامى مخير مىكرد. بنابراين در برابر تبليغات شبانه روزى خمينى و دستجات چماقدار و «حزباللهى» او كه به تازگى ميداندار شده و در همه جا عربده مىكشيدند «حزب فقط حزبالله، رهبر فقط روح الله»، مجاهدين بار ديگر در 27اسفند57 درباره «رفراندم و نحوه استقرار جمهورى اسلامى» اعلام كردند كه اسلام و جمهورى اسلامى صرفنظر از هر پيشوند و پسوند، براى سازمانى كه از آغاز حامل يك رسالت مكتبى بوده است، البته كمال مطلوب است. «مشروط بر اينكه آنچه به نام اسلام ارائه مى‌كنيم، حقيقتاً اسلامى، و به دور از هر شائبه شركآميز استبدادى و استعمارى و استثمارى باشد. اسلامى پاك، مردمى و مبرا از جعليات زنگارها و رسوبات طبقاتى قرون و اعصار، والا بديهى است وجدانهاى آگاه و انقلابى مسلمانان هرگز سوءاستفاده ارتجاعى از نام اسلام را روا نخواهد داشت».

در مورد شكل استقرار جمهورى اسلامى نيز «سوال مطروحه در رفراندم پيشبينى شده، تا آن‌جا كه به نظر خواهى در مورد سرنوشت رژيم سلطنتى و بود و نبود آن مربوط مىشود اساساً بىمورد و منتفى است… زيرا اگر به گور سپردن لاشه سلطنت هنوز محل سؤال و ترديد باشد معلوم نيست كه به چه مجوزى و در كادر چه نظامى دولت مهندس بازرگان معرفى شده و بهكار پرداخته است؟ البته اگر قبل از روى كارآمدن دولت مهندس بازرگان چنين سوالى مى‌شد، باز مى‌شد محملى براى آن ساخت ولى اكنون مثل اين است كه كسى اول درب را باز كند و بعد اجازه ورود بگيرد! مگر خود آقا بارها و بارها در پاريس بر حقوق عموم طبقات و نيروهاى مردم داير بر حق انتخاب و اظهارنظر آزاد همگان، تأكيد نكردهاند؟ پس چرا بايد طورى عمل شود كه انعكاس درستى نداشته و اين شبهه را ايجاد كند كه ما را فقط ميان رژيم سلطنتى و جمهورى اسلامى مخير كردهاند ولاغير. آيا ما دوست داريم كه بر فرض هم كه كسى با جمهورى اسلامى موافق نباشد، با دادن رأى مخالف بجانب رژيم طاغوتى سلطنتى گرويده و موافق آن قلمداد شود؟ يا اينكه معتقديم كه هركه با ما نيست ضد ما و عليه ماست؟ يا مىخواهيم سايرين را وادار كنيم كه از ترس سلطنت، به اكراه و اجبار به جمهورى اسلامى رأى بدهند؟ … . بنابراين به اعتقاد ما و بر حسب اين قاعده روشن و صريح اسلامى كه ”هيچگونه انتخاب و قرارداد و عقدى كه در آن اجبار روا شده و از ابراز تمايل و اراده آزاد افراد و گروههاى انسانى بهنحوى از انحاء ممانعت شده باشد، معتبر و اصيل نيست“ از دولت آقاى مهندس بازرگان تقاضا مى‌كنيم ترتيبى اتخاذ نمايند كه امكان انتخاب آزاد هر شكل از حكومت براى هر فرد يا گروهى در نظرخواهى، وجود داشته باشد».

***

سپس در روز 9فروردين 1358 برگههاى نظرپرسى در رفراندم جمهورى اسلامى منتشر شد.
در اين برگه هركس حق داشت به تغيير رژيم سابق و به «جمهورى اسلامى» آرى يا نه بگويد. فقط در اثر فشارهايى كه به خمينى وارد شده بود قبول كرده بود كه در ادامه عبارت تغيير رژيم سابق به جمهورى اسلامى، در برگههاى رأى وارد شود «كه قانون اساسى آن از تصويب ملّت خواهد گذشت». يعنى اينكه مؤسسان محتواى اين جمهورى اسلامى را مشخص خواهد كرد.

در همين روز خمينى در قم گفت: «فردا روز رفراندم است… روزى است كه يا اسلام پيش مىبرد و يا كفر. روزى است كه ”آرى“ ، اسلام است. و ”نه“ خلاف اسلام است. روزى است كه ”آرى“ ، سرنوشت سعادتمند براى شما تهيه مى‌كند و ”نه“ شما را برمىگرداند بهحال اول» (واضح است كه منظورش بازگشت به سلطنت شاهنشاهى بود).

مجاهدين هم بلادرنگ اعلام كردند: «ما نيازى به اين رفرندام نداشتيم… . بهتر بود نحوه رفرندام طورى نباشد كه از آن بوى اكراه و اجبار بيايد… . مردم بايد نوع حكومتى را كه بدان رأى مى‌دهند بدانند و آگاهى داشته باشند كه داراى چه نوع ويژگى است».
روز بعد در10فروردين، همه پرسى مربوطه برگزار شد و روز 11فروردين تمديد شد.
هنگام رأى دادن از من در مورد گروههاى سياسى كه رفراندم را تحريم كردند و در آن شركت نكردند سؤال شد.
من جواب دادم: اين گروهها حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً ايده و هدفهاى مشخصى دارند كه اميدواريم شكل و محتواى جمهورى اسلامى به‌صورتى باشد كه خواستهاى آنها را برآورده سازد.

سوال شد بعضى از اين گروهها معتقدند كه چون از محتواى جمهورى اسلامى اطلاعى ندارند در رفراندم شركت نمى‌كنند. نظر شما در اين مورد چيست؟ آيا شما از محتواى جمهورى اسلامى اطلاع داريد؟
جواب من اين بود كه: طبق برنامه حداقل مجاهدين، حكومت بايد محتواى ضدديكتاتورى وضدارتجاعى و ضداستعمارى داشته باشد
سوال شد كه اگر محتواى جمهورى اسلامى منطبق با حداقل سازمان شما نباشد و خود را ملزم به رعايت اين برنامه نداند، سازمان شما چه برخوردى با حكومت خواهد داشت؟
جواب من اين بود كه دولت بايد پاسخگو باشد و ما تا آخرين نفس براى تحقق خواستههايمان مجاهدت مى‌كنيم.

***

خمينى اين دور از بازى را با برخوردارى از حمايت تودههاى ميليونى مردم كه هنوز او را در «ماه» مىديدند، برده بود و ما بايد براى نبرد سياسى و تك و پاتكهاى بعدى در مؤسسان آماده مى‌شديم. هنر ضدانقلابى خمينى در اين بود كه از همان روز ورود به تهران معطل نكرد و تا تنور مقبوليت اجتماعىاش گرم بود، نان جمهورى اسلامى خود را ولو به‌طور صورى و در تعارض با رژيم مدفون سلطنتى به آن چسباند. در پايان نظر پرسى، دولت بازرگان اعلام كرد كه بيش از 98 درصد از دارندگان حق رأى در رفراندم شركت كردند و بيش از 97 درصد به جمهورى اسلامى رأى مثبت دادند. در اين دوره از نبرد ما توانستيم مواضع و سنگرهايمان را در ميان اقشار آگاه تثبيت كنيم و نگذاريم خمينى سرضرب يكى از نيروهاى اصلى انقلاب ضدسلطنتى را با تكفير و حربه ”كفر“ از دور خارج كند.
اما در مورد مؤسسان، خمينى كه نبض اوضاع را در دست داشت مىدانست كه با افت روزافزون مشروعيت حكومت آخوندى مواجه است و نخواهد توانست كارش را به سادگى رفراندم جمهورى اسلامى، پيش ببرد. بنابراين از اساس جر زد، بى آبرويى را بهجان خريد، منكر مؤسسان شد و بجايش چيزى را به نام خبرگان علم كرد كه فقط 75 نماينده داشت كه بايد به فوريت ضمن يكماه قانون اساسى مورد نظر او را تدوين و تصويب مى‌كردند.

مجاهدين در 17خرداد 58 در بيانيه مبسوطى پيرامون «ضرورت تشكيل مجلس موسسان از طريق انتخابات عمومى سراسرى» به مخالفت آشكار برخاستند و مفهوم «خبرگان» را به زير علامت سؤال بردند. در اين بيانيه به يك سابقه تاريخى اشاره شده بود.
در نخستين مجلس مشروطه كه نظامنامه يعنى قانون اساسى آن زمان را در سال 1285 شمسى تصويب كرد از 60 نماينده تهران، 32نفر پيشه ور، 10نفر زميندار و كشاورز، 10نفر بازرگان، 4نفر علما و طلاب و 4نفر هم شاهزادگان و قاجاريان بودند. در فهرست اسامى نمايندگان اصناف و بازار، «از جمله به يك سقط فروش، يك بنَك دار، يك بلور فروش، يك معمار، يك بقال، يك سمسار، يك دلال، يك ساعت ساز، يك پلوپز، يك زرگر، يك يخدانساز، يك خياط باشى و… برميخوريم».
در همين بيانيه خاطرنشان شده بود كه حتى حكومت پهلوى در عمر 57سالهاش مجبور شد 4 بار به‌صورت ظاهرى هم كه شده دست به تشكيل موسسان بزند، پس حالا بعد از انقلاب ضدسلطنتى چه شده است كه 72سال بعد از مشروطه بايد به خبرگان رضايت بدهيم؟ پس چه شد آن قول و قرارهاى پيشين؟!

***

يادآورى مى‌كنم كه در 29ارديبهشت 1358 كه سالروز تولد دكتر مصدق بود، مجاهدين با جاما (جنبش انقلابى مردم مسلمان ايران) كه دكتر سامى وزير بهدارى بازرگان رياست آن را برعهده داشت، يك ائتلاف سياسى را براى شركت در انتخابات بعدى پايهگذارى كردند. اين ائتلاف در قدم اول «مسلمانان ضداستبداد، ضدارتجاع و ضداستعمار» را به اتحاد عمل فرامى‌خواند.

اينكه يك گروه مسلمان ديگر هم در آن زمان به خود جرأت بدهد كه با مجاهدين به‌طورعلنى و رسمى ائتلاف كند و به رَغم خمينى از «فرخنده زادروز دكتر محمد مصدق پيشواى فقيد نهضت ملى ايران» سخن بگويد، نشان از فروريختن خمينى داشت و واكنش جنونآميز خمينى را برمىانگيخت. به همين خاطر چند روز بعد در اوايل خرداد، چنان‌كه قبلا گفتم، چند لگد محكم نثار ما و ساير جريانهايى كرد كه سالروز تولد مصدق را بزرگداشته بودند.

سپس در آستانه 30تير 1358 جاما و مجاهدين و جنبش براى آزادى و سازمان اسلامى شورا، خاطره 30تير و قيام درخشان خلقمان در 30تير 1331 را مشتركاً گرامى داشتند.
همزمان در 27تير اين 4 گروه باضافه «جنبش مسلمانان مبارز» (حبيب الله پيمان) و مهندس سحابى كه در جلسات ما شركت مى‌كرد و در عين حال از نهضت آزادى بود، مشتركاً فهرست اسامى 10نفر را براى شركت در انتخابات «مجلس بررسى قانون اساسى» در استان تهران منتشر كردند. واضح است كه زير ضرب خمينى براى به توافق رسيدن در مورد اين ليست و توافق در مورد تك به تك كلمات آن دهها نشست و گفتگوهاى طولانى و بحث و اقناع داشتيم. هر يك از آقايان هم خلقيات و چم وخَم مخصوص به خود داشت كه من بايد همه را در نظر مى‌گرفتم و رضايتشان جلب مى‌شد. به همين خاطر هر چند كه انصاف نبود، اما پذيرفتيم كه از مجاهدين فقط يك كانديد در اين ليست باشد تا سايرين انگيزه پيدا كنند!
همين ائتلاف در 30تير به گردهمايى در ميدان بهارستان فراخوان داد.

***

وقتى بر سر آنچه كه مجاهدين مى‌‌خواستند توافق حاصل نمى‌شد، سازمان مجاهدين خلق ايران بيانيه جداگانه خود را منتشر مى‌كرد، از جمله در 31تير اعلام كرديم: «آن قانون اساسى كه مىخواهد اساسىترين و مهمترين اصول و روابط حاكم بر تمامى خلق را مشخص كند، تنها با اشتراك نمايندگان آن خلق قابل پى ريزى است والا از اصالت، مشروعيت و حقانيت مكفى برخوردار نيست. پى ريزى چنين نظام نامهيى تنها برعهده يك شورا يا مجلس تمام يك خلق است كه گاه موسسان نيز ناميده مى‌شود».

«بدون آزادى و احترام به اختيار و حريت بشرى هيچ فضايى براى تداوم انقلاب و تكامل فرد و اجتماع باقى نمىماند». «ايستادگى و مقاومت در برابر اردوى راست… در قدم اول تنها و تنها با هماهنگى و عملكرد متحد جناح انقلابى و راديكال و ترقيخواه مسلمان امكانپذير است و اين هم چيزى است كه در چارچوبهايى نظير همين مسأله انتخابات ميسر است» و «جريان افشاى ماهيت رياكارانه و انحصار طلبانه مدعيان كاذب اسلام و مردم را نيز، تسريع خواهد نمود» (مجاهدين خلق ايران - 30تير 1358)

***

به فهرست برخى اعتراضات ما و متحدانمان در آن روزگار و اطلاعيههايى كه مشتركاً از سوى جنبش براى آزادى - جنبش انقلابى مردم مسلمان ايران (جاما) - جنبش مسلمانان مبارز- سازمان اسلامى شورا و سازمان مجاهدين خلق ايران صادر شده است، توجه كنيد:
-11مرداد 58: «تلاشهاى سيستماتيك در جهت از بين بردن آزادى تبليغاتى انتخابات» :
«بهرغم ارائه نمونهها و مدارك از طرف گروههاى مترقى شركت كننده در انتخابات داير بر تضييقات تبليغاتى و ضرب و جرح افراد و از بين بردن اوراق و پوسترهاى تبليغاتى گروههاى مذكور، عملاً هيچ نوع ممانعتى از طرف مقامات مسئول از گروههاى فشار و مرتجعين كه به‌طور سيستماتيك و برنامهريزى شده و با شيوههاى ضدانقلابى فضاى آزادى را از بين مى‌برند، تاكنون صورت نگرفته است.
در حالى‌كه انقلاب خونبار مردم قهرمان ما اولين تجربيات دموكراسى را پشت سر مى‌گذارد، بيم آن مى‌رود كه لحظهيى غفلت، نهال نورس آزادى را به دست تند باد ارتجاع ريشهكن نمايد».

-12مرداد 58: «موارد نقض آزادى انتخابات خيلى زياد است كه در اولين فرصت به اطلاع ملت ايران خواهيم رساند»
-13مرداد 58: «اعتراض به تقلبات گسترده در انتخابات: با كمال تاسف گروهها و سازمانهاى امضا كننده اطلاعيه حاضر اعتراض اكيد خود را مبنى بر تقلبات گسترده كه به وفور در بسيارى از حوزههاى انتخاباتى تهران رواج داشت، به اطلاع عموم مردم شريف تهران مىرسانند. تقلباتى كه از اعمال نفوذ و تحميل يك صورت اسامى مشخص تحت نام امام و ممانعت از راى دادن به نامزدهاى مطلوب، تا ضرب و جرح و دستگيرى هواداران ما و تقلب در صندوقها و قرائت آراء و حتى دستگيرى بازرسان وزارت كشور و غيره، گسترش داشته و مدارك مستند آن به وزارت كشور تسليم شده است. مداركى كه به امضاى بازرسان خود اين وزارتخانه نيز رسيده و هر وجدان منصف و بيطرفى را به مخدوش بودن آراى حوزههاى مزبور واقف مىسازد. اكنون با جلب نظر مقامات مسئول خواستار رسيدگى فورى به موارد فوق گرديده و تامين حقوق آزادىخواهانه سياسى و اجتماعى مردم قهرمانانمان را تقاضا مى‌كنيم».

***

-17مرداد 58: نامه مشترك به خمينى:
«گروههاى امضا كننده نامه حاضر در پاسخ بهدعوت شما مبنى بر شركت در انتخابات مجلس براى قانون اساسى، فعالانه در انتخابات مزبور شركت كرده و به معرفى كانديدا نيز اقدام نمودند. اين در حالى بود كه فشارها و محدوديتهاى بسيارى كه متاسفانه هنوز هم مستقيم و غيرمستقيم تحت نام شما اعمال مى‌شود، كمتر اميدى در جهت تاثيرگذارى انقلابى براى ما برجا گذاشته بود. به همين دليل نتوانستيم بسيارى از هواداران خود را به شركت در انتخابات قانع كنيم. آنها براين عقيده بودند كه شركت ما در جو موجود مفيد هيچ فايدهيى نخواهد بود».

«مسأله اساسى براى طرفداران ما اين است كه حزب برنده انتخابات كه چند ماه از تاسيس آن نيز بيشتر نمى‌گذرد، چگونه مى‌تواند بدون اينكه همه چيز خود را به شما منتسب سازد در اكثر نقاط كشور حائز اكثريت آراء گردد و آيا اين استفاده شايستهاى از خون دهها هزار شهيد انقلاب ايران كه در اعتماد عمومى به شخص آن حضرت منعكس گرديده است محسوب مى‌شود؟ وآنگهى در شرايطى كه وزراء و معاونين آن بهخاطر مسئوليتهاى اجرايى خود از نامزدى مجلس محرومند، چگونه اعضاى شوراى انقلاب كه هم اكنون در دولت نيز ادغام شده است مى‌توانند به‌رغم مسئوليتها و اقتدارات گسترده خود راهى مجلس شوند؟

از همه اينها ناراحت كنندهتر اين بود كه بهرغم تكذيبهاى مكرر راديو در روز انتخابات، قوياً در روزهاى قبل از انتخابات شايع كرده بودند كه شخص آن حضرت فهرست بخصوصى را امضا كردهايد كه قابل انتشار نيز هست.
مجموعه اين دخالتها و محدوديتها هم اكنون ما را با مجلسى مواجه ساخته است كه به‌جز شمار قليلى از علما و افراد شركت كننده در آن، ‌به‌راستى فاقد نمايندگان طرز تفكر انقلابى نسل جوان و روشنفكر مسلمان است. مجلسى كه طبعاً نخواهد توانست چنان‌كه بايد به حياتىترين خواستهاى توده انقلابى مسلمان در چارچوب تدوين يك قانون اساسى و مردمى پاسخ دهد».

«از اين‌رو وظيفه خود ديديم كه مهمترين اصول و مواضعى را كه بايستى در قانون اساسى آينده گنجانيده شود (و در برنامه حداقل همه گروههاى امضا كننده حاضر از مدتها پيش عنوان شده است) تحت موارد ذيل به اطلاع آن حضرت برسانيم».
«1-تأكيد و تصريح بر محتواى ضداستبدادى و ضداستعمارى جمهورى اسلامى…
2-فرم حكومتى دولت اسلامى نظام شورايى است. شوراها در تمامى دواير و قسمتهاى مملكت بايستى عهدهدار مسئوليتهاى مختلف گردند… .
3-مبناى ارزش و حق بهره ورى و تصرف در نظام جمهورى اسلامى، تنها و تنها كار است…
4-زمين و محصول از آن كسى است كه كار كرده و كشته است.
5- كارگران و دهقانان ايران بايد از هرگونه ماليات و پرداختهاى دولتى معاف بوده و از بيمه و بهداشت و تحصيل رايگان بهرهمند باشند.
6- زنان بهلحاظ سياسى و اقتصادى با مردان متساوى الحقوقند.
7- تا مرز قيام مسلحانه آزادى همه احزاب، جمعيتها و مطبوعات كاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً تامين و محاكمات احتمالى آنها در حضور هيأت منصفه انجام مى‌شود…
8- هرنوع شكنجه، به هر اسم و به هر عنوان مطلقا ممنوع است.
9- جز در مورد جرائم شغلى ويژه نظامى ارتشيان، هرگونه دادرسى در عهده دادگسترى است و صلاحيت قضائيه را هيچ چيز ديگر محدود نخواهد ساخت.
10- حقوق حقه مليتها مبنى بر تعيين و اداره امور داخلى خود در چارچوب وحدت و تماميت تجزيه ناپذير جمهورى اسلامى محفوظ و از هر جهت به آنها اعاده خواهد شد.
11- ارتش… در درون مرزهاى ايران از هر گونه درگيرى ممنوع شود.
12- ژاندارمرى و شهربانى در يكديگر ادغام شده و به‌عنوان ضابط عدليه تحت اختيار و فرماندهى دادگسترى قرار گيرند.
در مورد فرهنگ، سياست خارجى، دفاع از حقوق كارگران، راديو و تلويزيون و محافظت از توليدات و بازار ملى نيز هريك از گروههاى امضا كننده، نقطه نظرهاى مشخصى دارند كه انشالله حضوراً معروض خواهد گرديد».

«از جمله مبرمترين مسأله كنونى صحنه سياست كشور، مسأله مليتها و مناطق كردستان، گنبد، بلوچستان و خوزستان است كه متاسفانه تاكنون كمتر كفايتى در دستگاههاى مسئول رسيدگى به اين قضاياى ديدهايم… .
به شهادت تمام تاريخ اين مسائل هيچ‌گاه با دخالت ارتش و به قيد خونريزى قابل حل نيست. وانگهى كدام ارتش است كه در عين خونريزى و كشتار مردم بىپناه باز هم از مشروعيت برخوردار باشد؟ حال اينكه اگر با يك ديدگاه واقعگرايانه مردمى و انقلابى و اسلامى به مسأله مليتها نگريسته شود، مشكل را مى‌توان بدون كمترين دخالت ارتش و قواى قهريه بجانب حل سوق داد. راهحلى در قالب تماميت ارضى خدشه ناپذير جمهورى اسلامى و عارى از هر صبغه تجزيه طلبانه، كه بىترديد تمام نيروهاى انقلابى نيز در مسير آن به هر گونه كمك و همكارى آمادگى خواهند داشت.
با احترام
جنبش - جنبش انقلابى مردم مسلمان ايران (جاما) -جنبش مسلمانان مبارز- سازمان اسلامى شورا- سازمان مجاهدين خلق ايران17مرداد 58»

***

اما خمينى، درست مثل انتخابات مجلس شوراى ملى، نگذاشت كه از هيچ‌كجاى كشور حتى پاى يك مجاهد خلق به اين مجلس برسد. از اينكه در داخل همين مجلس بساطى را كه او مى‌‌خواست برهم بريزيم و درهم بشكنيم، به شدت واهمه داشت.

چنان‌كه در فصلهاى قبل گفتم، در تيرماه 58 پس از اينكه پدر طالقانى را نامزد رياست جمهورى كرديم. اعلام جنگ غيررسمى خمينى به مجاهدين با نوارى به صداى خودش صورت گرفته بود و هيچ روزى نبود كه زخمى و مجروح و مضروب و مصدوم و حمله به دفاتر و ستادهايمان در نقاط مختلف نداشته باشيم. تحريكات و اذيت و آزار و حملات براى بيرون كردن ما از دفتر مركزىمان در ساختمان بنياد علوى در خيابان مصدق هم جاى خود را داشت. همزمان دادستان ارتجاع هم به سفارش شخص خمينى پرونده جاسوسى براى سعادتى ترتيب داده بود و آن را عليه ما علم مى‌كرد. چنان‌كه در اطلاعيه 15تير 58 مجاهدين تحت عنوان «تحريكات گسترده بر عليه مجاهدين» آمده است، پاسداران به بهانه تيراندازى به مقرشان از سوى مجاهدين نيمهشب به دفتر مجاهدين حمله مى‌كنند و خواستار اعدام سعادتى مى‌شوند. بسيارى را مجروح مى‌كنند و پس از تصرف محل، بهرسم هميشگى به «كشف وسايل فساد و فحشا» با صحنه سازيهاى بسيار وقيحانه و مبتذل نائل مى‌شوند! صبح روز بعد «امت هميشه در صحنه» فرا مىرسند و يك تظاهرات مصنوعى عليه «مفسدين فىالارض» با عكسبردارى و فيلمبردارى خبرنگاران «شيرپاك خورده» از وسايل فحشا و فساد، ترتيب داده مى‌شود. هم‌چنان‌كه خمينى در نوار صوتى گفته بود، به شدت در قم شايع مى‌شود كه خرمنها و سيلوها را مجاهدين آتش مى‌زنند. همزمان در اصفهان شايع مى‌شود كه قسمتى از ذوب آهن را مجاهدين آتش زدند و پلاكاردهاى مربوط به ميلاد امام زمان را مجاهدين پاره مى‌كنند. مجاهدين در اطلاعيه خود با لحنى بسيار محترمانه به خمينى مىنويسند: «گزارشات و تحليلهاى ما نشان مى‌دهد كه در مرحله كنونى، هدف تمامى اين توطئهها، وادار كردن ما به سكوت، به‌ويژه در مقابل مسأله خطير و سرنوشت ساز قانون اساسى است…».

***

در چنين فضايى انتخابات خبرگان در 12مرداد1358 در حاليكه حملات هر روزه به دفاتر ما در سراسر كشور جريان داشت برگزار گرديد و با لشكر كشى به كردستان و تيربارانهاى آن‌جا تكميل شد. خبرگان خمينى در روز 28مرداد شروع بهكار كرد كه همزمان با لشكركشى به كردستان و سركوب پيشمرگان و نيروهاى سياسى به‌ويژه حزب دموكرات بود.

من با 297هزار رأى در تهران نفر دوازدهم شدم. اعتراضهايمان به تيراندازيها و تهاجمات و درگيريها و تقلبات هم هيچ اثرى بر روى خمينى نداشت. او كه در «زير درخت سيب» خود را از جهات مختلف از هرگونه شائبه قدرت طلبى مبرا نشان مى‌داد، تصميم خود را براى به كرسى نشاندن سلطنت و ولايت مطلقه فقيه در قانون اساسى به هر قيمت گرفته بود. اما كار خبرگان بهجاى يكماه كه مدت اعتبار قانونى نمايندگان آن بود سه ماه به درازا كشيد و در 24آبان دست پخت خود را براساس اصل ولايتفقيه به خمينى تحويل داد كه در 12آذر همان سال 58 در رفراندمى ديگر به كرسى نشانده شد.

***

پس از تشكيل خبرگان خمينى، پدر طالقانى فقط سه هفته در قيد حيات بود و در روز 19شهريور جان بهجان آفرين تسليم كرد. به‌راستى كه در آن سه هفته به شدت تحت فشار و در معرض جنگ اعصاب خردكننده بود.
پدر طالقانى با 2ميليون و 17هزار رأى كه همين رژيم براى او در انتخابات مجلس خبرگان بررسى قانون اساسى اعلام كرده بود، نماينده اول استان تهران و تمام ايران بود. بهطور معمول پدر طالقانى بايد رياست اين مجلس را برعهده مى‌گرفت. اما خمينى خوب مى‌دانست كه در اينصورت به خواسته خود نخواهد رسيد. از اين‌رو از همه سو فشار را بر پدر مىافزود. خمينى حتى منتظرى را در مسند رياست خبرگان نپسنديد و بهشتى را مى‌‌خواست كه خط او را هم‌چنان‌كه بعداً در مورد لايحه ضدانسانى قصاص در مقام رياست قوهقضائيه پيش برد، در خبرگان هم نكته به نكته پيش ببرد و «ولايت فقيه» و «امامت امت» را درباره خمينى از تصويب بگذراند. تيغكشان و لمپنهاى نظام هم در جايگاه تماشاچيان پيوسته آماده بودند تا با قمه و چاقو و با هوچيگرى و شانتاژ و تهديد و فحاشى هركس را كه قدم چپ بردارد و به بهشتى چپ نگاه كند، بهجاى خود بنشانند:

مقدم مراغهاى: «اسلام با قدرتى كه دارد و آيات آن را در انقلاب اخير ديدهايم، نيازى به قانون اساسى ندارد، اكثريت ملت ايران مسلمانند. ما اگر اصول دين اسلام را در قانون اساسى بياوريم، خدمتى نكردهايم».
بهشتى: ”اجازه مىخواهم كه پاشم بيايم آن‌جا“ .
تلويزيون رژيم: آيتالله دكتر بهشتى، پرورش يافته فقه و حقوق اسلامى، و از شاگردان مكتب امام خمينى، هوشمندانه، ديدگاههاى مخالفان را در مجلس به دقت زير نظر دارد.
بهشتى: آقاى مراغهاى، صحيح مىگيد، اسلام، نيازى به اينكه قانون اساسى پشتوانه آن باشد، ندارد. اين مطلبتان مورد قبوله. اما آنچه ما كرديم اين نبود، و آنچه ما مىكنيم اين نيست. ما اگر از اول تا اين‌جا كوشيدهايم، مبانى اسلام را تو قانون اساسى بياريم، بهخاطر نياز آنطرف نيست، بهخاطر نياز اينطرفه. قانون اساسى يك ملت و يك جامعه مسلمان و يك انقلاب اسلامى، قانون اساسى چنين جامعه و چنين انقلابى بدان نياز دارد كه متكى به معارف اسلامى باشد. آيا هيچ وجدان سالمى مىتونه اين را نفى كنه، يا حتى در آن ترديد كنه؟

بهشتى: اصل 5، لطفا بادقت عنايت بفرماييد. ”در زمان غيبت حضرت ولىعصر عج در جمهورى اسلامى ايران ولايت امر و امامت امت برعهده فقيه عادل و با تقوا، آگاه به زمان، شجاع، مدير و مدبر است كه اكثريت مردم او را به رهبرى شناخته و پذيرفته باشند“ . لطفا گلدانها براى گرفتن راى ببريد…
بهشتى: كل آراء حاضر 65نفر شمرديم موافق 53نفر مخالف 8نفر ممتنع 4نفر. اصل پنجم تصويب شد» (تلويزيون رژيم-گزارش از مجلس خبرگان)

***

عكس تاريخى آيتالله طالقانى در اين مجلس به تنهايى گوياى همه چيز است. پدر طالقانى كه عار داشت بر صندليهاى چنين مجلسى بنشيند، مغموم و محزون، كفش از پاى كنده و عصا بر دست بر روى زمين مىنشست و اين خود گوياترين زبان آن 2 ميليون و 17هزار نفرى بود كه تنها در تهران به او رأى داده بودند:
پدرطالقانى: «صدها با ر من گفتم مسأله شورا از اساسىترين مسأله اسلامى است. حتى به پيغمبرش با اون عظمت مى‌گويد با اين مردم مشورت كن به اينها شخصيت بده. بدانند كه مسئوليت دارند. متكى به شخص رهبر نباشند. ولى نه اين كه نكردند، مى‌دانم چرا نكردند. هنوز هم در مجلس خبرگان بحث مى‌كنند، دراين اصل اساسى قرآن كه به چه صورت پياده بشود. بايد، شايد، يا اينكه مى‌توانند… نه، اين اصل اسلاميه. على ميفرمود: ”مَن استَبَدَّ برَأيه هَلَكَ“ هركه استبداد كند دركارهاى خود هلاك مى‌شود.
چرا نمى‌شود نمى‌دانم؟ يعنى گروههايى افرادى دستاندركار. شايد اين طور تشخيص بدهند اگر شورا باشد ديگه ما چه كاره هستيم؟ شما هيچ، برويد دنبال كارتان!» (سخنرانى پدرطالقانى در آخرين خطبهٌ‌ دردمندانه‌اش در بهشت‌زهرا دو روز قبل ازوفات- 17شهريور58).

***

من يكبار عصبانيت و جوش و خروش او را به‌چشم ديده و از حالت پدر بهخاطر فشارى كه به قلبش مىآمد، نگران شدم و مىفهميدم كه در اين‌طور مواقع چه حالتى پيدا مى‌كند. در ارديبهشت 58، چندى پس از بازگشت ايشان از قم در پى تعطيل دفاتر كه در فصول قبل از آن صحبت كرديم، روزى با برادرانمان مهدى ابريشمچى و عباس داورى به ديدار ايشان رفتيم. عزت سحابى هم كه در كابينه بازرگان نقش وزير ارشد داشت و با او بحث و گفتگوهاى بسيار داشتيم، وقتى شنيد خدمت آقاى طالقانى مىرويم، گفت من هم با شما مى‌آيم چون بعد از بازگشت آقا به تهران ايشان را نديدهام. اين مهندس سحابى البته آن مهندس كه 7سال پيش از آن من در اقامت يك هفتهايى خود در زندان قزل قلعه ديده بودم نبود و دچار يك دگرديسى و استحاله ارتجاعى شده بود. در سال 50 او را بهخاطر حمايت از مجاهدين گرفته بودند و من او را در قزل قلعه ديدم با ارادتى چشمگير نسبت به مجاهدين. روزى هم كه به دادرسى ارتش مىرفت، نامه ريزنويسى براى اينكه به برادر بنيانگذارمان سعيد محسن بدهد در جيبش گذاشتم كه لو رفت و اسباب دردسر شد. اما حالا بعد از رسيدن به حاكميت، حتى با خود مهندس بازرگان هم زاويه زيادى پيدا كرده بود و گاه حرفهاى بىمقدار و خندهدارى مىزد. از قبيل اينكه حزب جمهورى اسلامى و جماعت خمينى درست است كه مستبد هستند اما مانند بلشويكها در مقابل منشويكها هستند… و اينها هستند كه انقلاب را پيش مى‌برند و انقلابى هستند!

در هر حال ما آن روز از اينكه آقاى مهندس سحابى هم ما را در خدمت پدر طالقانى همراهى مى‌كند خوشحال بوديم و انتظار يارى داشتيم. اما وقتى نزد آقاى طالقانى رسيديم، هنوز چايى اول را نخورده بوديم كه سحابى با پرخاش به حسابرسى از پدر پرداخت و گفت: خب آقا، بگوييد ببينيم اين مدت كجا بوديد و چرا رفتيد و اين چه كارى بود كه كرديد و به ما هم نگفتيد… ؟ (نقل به مضمون).

پس از يكى دو دقيقه كه اين بحث جريان پيدا كرد، من ديدم كه پدر طالقانى به‌طرز غيرمعمول سرخ و برافروخته شد و با عصبانيت فوقالعاده به او گفت: نگذاريد دهان من باز شود و بگويم آنچه را نبايد بگويم. من سيد جوشى هستم. نگذار ديوانه شوم… . مگر من نمى‌دانم كه اگر هنوز شماها و آنهايى كه توى آن شوراى انقلاب هستيد كمى مراعات مى‌كنيد، بهخاطر 4 تا سلاحى است كه در دست اين بچه هاست والا اگر اينها نبودند و نمىترسيديد هيچ خدايى را بنده نبوديد و اين آقايان دمار از روزگار اين مردم بدبخت در مى‌اوردند… . (نقل به مضمون)

هر لحظه كه مى‌گذشت رنگ پدر طالقانى سرختر مى‌شد و مانند آتشفشان حرفهايى به عزت سحابى و شوراى ارتجاع خمينى مىزد كه ما تا آن روز نشنيده بوديم و در همانجا فهميديم كه ايشان، نخستين رئيس شوراى انقلاب بوده، اما آن را ترك كرده و بهشتى كار را به‌دست گرفته است.
عجبا كه تا آن روز فكر مى‌كرديم بحث و جدلهاى عزت سحابى با ما درونى و دوستانه است و حالا پيش آقاى طالقانى و در مجلس خصوصى در طرف ماست و غمخوار و مويد پدر است تا در برابر خمينى بيشتر بايستد و از اينكه پدر دفاتر خود را به‌عنوان اعتراض تعطيل كرده و امتياز تشكيل شوراها را هم از خمينى گرفته قدردانى و تجليل خواهد كرد. اما در عمل ديديم كه عزت سحابى خودش يك پا مدعى آقاى طالقانى است. خود غلط بود آنچه ما پنداشتيم… .

وقتى منقلب شدن پدر را به آن‌صورت ديدم، ديگر بحث سياسى يادم رفت. نمى‌دانم چه گفتم يا چه كردم ولى بيهوده سعى كردم با انداختن خودم به وسط اين بحث، حالت پدر به وضع اول برگردد. از حق نگذريم سحابى هم دست و پايش را جمع كرد و قدرى معقولتر شد. بعد هم پاكت سيگار آقا را كه همهاش را كشيده و خالى شده بود برداشتم و گفتم آقا پس سهميه ما چه مى‌شود؟! شما كه همه را كشيديد و براى ما چيزى باقى نماند، از يتيم نوازى شما بدور است! حرفش را قطع كرد و گفت: سيگار آن بالا پشت قفسه كتابخانه است بلند شويد بياوريد، هم براى خودتان، هم براى من…

عرض كردم: اطاعت. اما شما امروز بهاندازه كافى علاوه بر سيگار، از دست ما و از دست اين آقاى سحابى كشيدهايد، امروز بَس تان است. براى شما آب مى‌آورم و سيگار شما را خودم مى‌كشم… .
وقتى ليوان آب را تقديمش كردم و خواهش كردم بنوشد، از نگاه پر مهرش پيدا بود كه عصبانيتش قدرى فروكش كرده است. بعد هم موضوع صحبت را به‌كلى عوض كرديم و نيمساعت بعد همراه با آقاى مهندس سحابى رفع زحمت كرديم تا آقاى طالقانى روح ‌راستين انقلاب ضد سلطنتى، با 40سال رنج و زندان و تبعيد و بدتر از همه، بنبست و جنگ اعصاب فرساينده روزگار خمينى لعين، نفسى به راحتى بكشد. هر چند كه مى‌دانستم بعد از ما عده ديگرى به ملاقات پدر خواهند رفت كه چه بسا بهتر از ما نباشند.

***

اما در روز 19شهريور سال 58 پس از درگذشت نابهنگام پدر كه ايران يكپارچه در سوگ او فرورفت، همگان بزرگترين تشييع تاريخ ايران را به‌چشم ديدند. وقتى پيكرش را به بهشت زهرا بردند، مى‌‌خواستم آن‌جا باشم. با يك تيم از برادرانمان در چند خودرو 6ساعت تلاش كرديم كه از كوچه و پس كوچهها خودمان را به بهشت زهرا برسانيم، اما همه راهها بسته بود. در تمام خيابانها و كوچههاى جنوب شهر، درها باز و مردم به‌صورت خودجوش براى كاستن از فشار ترافيك و گرد و غبار و گرما در همه جا آب و يا گلاب مىپاشيدند. پدر طالقانى بود كه بىدريغ درباره «استبداد زير پرده دين» هشدار مى‌داد و بساط خمينى را در هم مىپيچيد.

«مى دانيد بچهها ما يتيم شديم، بىپدر، بى زره و بىسپر، حالا معلم، رهبر و فرمانده ما به خاك افتاده و به خدا پيوسته.
رَّبَّنَا إنَّنَا سَمعنَا منَادياً ينَادى للإيمَان أَن آمنوا برَبّكم فَآمَنَّا او ندا دهنده ما بود، منادى ايمان، معلم قرآن، پس تعجبى نيست اگر مردم ما اين‌چنين از شمال تا جنوب در ماتم فرو رفتند و بر سر و سينه مىكوبند.
بگذاريد بگريند، همه بگريند، گريه كن دشت كوير، گريه كن بحر خزر، گريه كن جنگل سرخ، گريه كن مرد بلوچ.
بگذارتا بگريم چون ابر در بهاران
كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران

پيشواى خلق، پيشواى آزادى، اى يار بىپناهان، پشتيبان ضعيفان، مرد پيامبر تبار و پيامبر گونه، درود بر طالقانى.
بله همه مردم يتيم شدند، همه اقشار مردم با هر گرايش و هر مرام و هر مسلك، ديديد كه خواهران و برادران عزيز ارمنى ما، كليمى ما چه زار مىگريستند. بر اونها تسليت باد.

مبادا به بچهها، به بچههاى همسايهها و به كوچكترها بگوييد پدر مرده، نه، بگوييد رفته سفر، بگوييدمسافرت است، بگوييد برمىگردد، اگر كسى پرسيد كجا مى‌شود ديدش و كجا مى‌شود پيدايش كرد، از اونجا كه گفتيم روح مجسم انقلاب ما بود، بگوييد توى چشمه سارها، آن‌جا كه ماهيهاى سياه كوچولو، گستاخى مىكنند و خلاف جريان شنا مىكنند آن‌جا مىشود ديدش، در هركجا كه ابوذرى هست و اعتراض، در هر كجا كه مالكى هست و شمشير، در هر كجا كه مالكى هست و شمشيراز نيام كشيده، در هر كجا كه على وار، چهره ‌راستين اسلام و تفسير واقعى قرآن هست. وقتى كه مىخروشيم، مىجنگيم، و وقتى كه مى‌فهميم (در رثاى پدر- دانشگاه تهران، شهريور 1358).

***

آيتالله طالقانى، مفسر بزرگ قرآن، يكبار در ديدار با هيأت كوبايى گفت: «در واقع هر انقلاب عليه ظلم و عليه استبداد و عليه استثمار در هرجاى دنيا كه باشد از نظر ما يك انقلاب اسلامى است. چرا كه روح اسلام و تعاليم اسلام در جهت رفع ظلم از همه ابناى بشر، همه انسانها، و همه مظلومين ومستضعفين است».
بله پدر طالقانى اين‌چنين همه رشتههاى دجالگرانه خمينى در باب كفر و اسلام و «جمهورى اسلامى» (نه يك كلمه بيشتر و نه يك كلمه كمتر) را پنبه مى‌كرد. پدر طالقانى با وفاتش هم فضاى اختناق سياسى را كه خمينى از 28مرداد به بعد حاكم كرده بود، تغيير داد.

***

خمينى براى مهار كردن مجدد اوضاع و به تصويب رساندن قانون اساسى ولايتفقيه در 12آذر 58، درست يك ماه قبل از آن، در روز 13آبان به گروگانگيرى در سفارت آمريكا مبادرت كرد. هدف چنان‌كه بارها سردمداران رژيم و دستاندركاران درجه اول گروگانگيرى گفتهاند، از دور خارج كردن مجاهدين و ليبرالها يعنى دولت بازرگان و در بنبست قرادادن آنها در برابر دست پخت خبرگان در آستانه رفراندوم قانون اساسى ولايتفقيه بود. خمينى با دجاليت گروگانگيرى را «انقلاب دوم» خواند تا در زير پوشش «ضد استكبارى» و «ضد امپرياليستى»، به ثبت دادن ديكتاتورى دينى در قانون اساسى بعد از انقلاب ضد سلطنتى، تحت الشعاع قرار بگيرد و كسى نتواند در برابر آن به مخالفت برخيزد و سينه سپر كند. كاركرد دجالگرانه شعار «مرگ بر امريكا» براى فاشيسم دينى آن‌قدر حياتى وتعيين كننده بود كه حتى همين آقاى ميرحسين موسوى در مقام نخستوزير خمينى تا شهريور سال 67 يعنى پس از آتشبس و پس از قتلعام زندانيان سياسى هشدار مىداد «در شرايط جديد و بعد از جنگ بايد بسيار دقت كنيم اهداف و شعارهاى انقلاب نبايد تغيير كند». زيرا «شعار مرگ بر امريكا… مهمترين ابزار براى مقابله با گروههاى كمونيستى، مائوئيستى و منافقين بود و شعار مرگ بر آمريكا بيش از دستگاههاى اطلاعاتى در از بين بردن اين گروهها نقش داشته است» (جمهورى اسلامى - 12شهريور 67).

اما مجاهدين بيدى نبودند كه به اين بادها بلرزند. درست 10روز بعد از گروگانگيرى و يك روز قبل از پايان كار خبرگان ارتجاع درسال 58، مجاهدين در روز 23آبان در يك تلگرام فورى، با خبرگان ارتجاع اتمام حجت كردند و با مشخص كردن مواردى كه بايد وارد قانون اساسى شود، نوشتند:
«در اين ميهن نسل مشتاق و بخون نشستهاى چشم انتظار است كه حتى با صرفنظر كردن از نحوه انتخاب و تركيب گروهى آقايان و طول مدت قانونى وكالتشان (يكماه) » چنانچه اين موارد «در نص قانون مراعات نگردد، از دادن راى مثبت به آن معذور» هستند. تحريم رفراندوم قانون اساسى ولايتفقيه به‌مثابه نفى آشكار اصل ولايتفقيه از سوى مجاهدين بهعنوان نيروى اصلى اپوزيسيون و مخصوصا به‌عنوان تنها نيروى جنگنده انقلابى با ايدئولوژى اسلام در روزگارشاه، براى خمينى بسيار سوزناك ودردآور بود. مهمترين مواردى كه مجاهدين بر آن انگشت گذاشتندكه بايد در قانون اساسى واردشود و براى خمينى تلخ وگزنده بود، عبارت بودند از:
- «تصريح حاكميت مردم كه جملگى خليفه و جانشين خدا در زميناند و اراده خود را تنها از طريق يك مجلس و يك قانون واحد انقلابى و اسلامى بيان مى‌كنند»
- «اداره و تصدى كليه امور كشور از طريق شوراهاى واقعى»
- «اعاده حقوق همه مليتها و اقوام مبنى بر تعيين سرنوشت و اداره كليه امور داخلىشان در چارچوب تماميت ارضى خدشه ناپذير كشور»
- «تضمين آزادى همه احزاب و گروهها تا مرز قيام مسلحانه كه تنها معنى واقعى كلمه چند پهلوى ” توطئه“ است»
بله، خمينى كور خوانده بود. پاتك مجاهدين در قدم بعد تشكيل و تأسيس ميليشياى مردمى در برابر سپاه پاسداران ارتجاع بود. بعدها رژيم، چريكهاى نيمه وقت مجاهدين را 500هزار تن برآورد مى‌كرد.

***

با اين همه، خمينى باز هم از خبرگان طلبكار بود و هل من مزيد مىطلبيد و مى‌گفت:
- «اينكه در اين قانون اساسى يك مطلبى ولو به نظر من يك قدرى ناقص است و روحانيت بيشتر از اين دراسلام اختيارات دارد و آقايون براى اينكه خوب ديگر خيلى با اين روشنفكران مخالفت نكنند يك مقدار كوتاه آمدند اينكه در قانون اساسى هست اين بعضى شئون ولايتفقيه هست».
- «ولايت فقيه يك چيزى نيست كه مجلس خبرگان ايجاد كرده باشه. ولايتفقيه يك چيزى است كه خداى تبارك و تعالى درست كرده همان ولايت رسولالله است. و اينها از ولايت رسولالله هم مىترسند. شما بدانيد كه اگر امام زمان (سلام الله عليه) حالا بياد باز اين قلمها مخالفت مىكنند و آنها هم بدانند كه قلمهاى آنها نمىتواند مسير ملت ما را منحرف كند».

- «بدون يك ذره ملاحظه، از غرب، از شرق، از نمىدونم، حزب كذا، حزب دموكرات، از چه از چه، بدون يك ذره ملاحظه، بايد اين قانون اساسى ما، مطابق باشد در چارچوب شرع. اگر يكى از وكلا، يا همه وكلا، بخواهند دست از اين چارچوب خارج بشند، اصلاً وكيل نيستند براى (ما) ».
- «ما تا آمديم مغز اين آقايان را از غربزدگى خارج كنيم، (پشت هشتم ما شايد باشد بشد اين كار) من نمىدانم آقايان از غرب چى ديدهاند؟».
منتظرى و مرعشى و گلپايگانى هم متعاقباً به دفاع و حمايت از ولايتفقيه پرداختند و به توجيه شرعى آن روى آوردند. گلپايگانى در اطلاعيهاش گفت: «اگر قانون اساسى بهطور كامل طبق قوانين شروع تدوين نشود و مسأله اتكاى حكومت به نظام امامت و ولايتفقيه روشن نشود، حكومت براساس طاغوت و ظالمانه است».
چنين بود كه خمينى با دجاليت تمام، بهجاى مؤسسان منتخب مردم و به‌جاى آن اسلامى كه مى‌گفت در آن «ديكتاتورى وجود ندارد»، به سلطنت مطلقه دينى روى آورد.

***